Pojedynek Serc: Rozdział Dwudziesty Siódmy

Rozdział dwudziesty siódmy: Pokonuje bariery.

***

„Pokonując granice własnej wytrzymałości

Wznosisz się na wyżyny własnych umiejętności

Bo to życie oferuje nam dziś wiele możliwości

A ty łap los w swoje ręce nadal bądź Duchowo Mocny”*

***

Było jeszcze wcześnie rano, kiedy pewna dziewczyna maszerowała wesoło coś pomrukując w stronę błoni.

W oddali przed Zakazanym Lasem zamajaczył jej domek gajowego.

Zerknęła na niebo zasłaniając ręką oczy. Właśnie budził się do życia piękny dzień.

Dziewczyna westchnęła z zachwytu podziwiając wschodzące słońce. Oderwała wzrok od tego widoku i skierowała się nad jezioro.

Usiadła nieopodal brzegu wyciągając przed siebie nogi.

Zerknęła do tyłu.

Ani żywego ducha.

Z miejsca, w którym się znajdowała nie było widać zamku ani chatki Hagrida.

- A wiec, czemu by nie? - Zapytała głośno otaczającą ją przyrodę.

Zerknęła na spokojna toń jeziora i jeszcze raz za siebie.

„Tak!”

Postanowiła.

Wstała. Zaczerpnęła głęboko rześkiego powietrza przymykając oczy.

„Tak dawno nie latałam!”  Pomyślałaby w następnej sekundzie puścić się biegiem brzegiem wody.

Zaśmiała się jeszcze głośno i podskoczyła.

HOP! I już jej niebyło.

Teraz w miejscu gdzie przed sekunda biegła szybował piękny i duży orzeł. **

Jego niemal czarne upierzenie lśniło w porannym słońcu.

Orzeł zniżył lot by swoimi silnymi i ostrymi szponami dotknąć nieruchomej wody. Zanurzył w niej swoje szpony powodując powstanie delikatnych fal.

Zaczął zataczać kręgi mniejsze i większe cały czas lecąc nad wodą.

Pokonując bariery.

Zapominając o problemach i troskach.

Oddając się tylko swojej pasji.

Tylko.

Być wolnym i niezależnym.

I nieśmiertelnie marzyć.

*

Przez błonia do chatki gajowego szło dwóch młodzieńców.

-Hagrid! – Krzyknął do niego ten z czarnymi i sterczącymi na wszystkie strony włosami.

Olbrzym odwrócił się w ich stronę i pomachał ręką by do niego podeszli.

Po czym powrócił do przerwanego zajęcia. Od dwóch godzin siedział nieopodal brzegu jeziora. Przyszedł tam po wodę dla swoich roślinek i został. Podziwiał pięknego ptaka szybującego nad wodą.

-Hagrid, co tutaj robisz? - Zapytał Harry.

-Spójrz tam. - Wskazał ręką na ptaka. - To mi wygląda na …

-Orła. - Wpadł mu w słowo Ron.

-Nie do końca. - Pokręcił głową chichocząc. –Wygląda jak orzeł czarny, ale on u nas nie występuje. – Na nowo powrócił do podziwiania ptaka. – Może to być też młody bielik. Widzicie? Jest on prawie cały ciemny. Ma najwyżej trzy, cztery lata. Z upływem lat jego ogon jak i głowa staną się niemal śnieżnobiałe, a dziób jasno żółty.

-Wow! Nie wiedziałem, że znasz się tez na zwykłych zwierzętach. - Powiedział z podziwem Ron.

-Taka praca. - Zachichotał olbrzym. - Dziwny jest ten ptak. Do zwykłych bym go nie zaliczył. Widywałem go czasem, ale dość dawno temu. Zawsze latał nad jeziorem a potem… O! – Wykrzyknął – Patrzcie leci nad Zakazany Las.

I rzeczywiście orzeł, czy też bielik poszybował ku szczytom drzew w lesie.

- Odważny. - Szepnął Harry do Rona.

Chwile spoglądali za ptakiem póki nie zniknął im z widoku.

-Napijecie się herbatki? - Zapytał Hagrid zabierając wiadra z wodą i razem z chłopakami skierował się do domu.

-Chętnie.

-A gdzie Hermiona?

-Uczy się. - Skłamał bez zająknięcia Harry.

-Hermiona! Jesteś? – Krzyczał rudzielec stojąc na trzecim piętrze.

-Hermiona! – Dołączył do niego Harry. - Myślisz, że co ona robi? - Zwróci się do przyjaciela.

-Pewnie się uczy. - Ron machnął ręką. - Chodź idziemy sami.

-Haha jak zawsze.

*

Tymczasem orzeł nadal leciał nad lasem. Zniżył lot lekko muskając koronę najwyższych drzew. Nie zdawał sobie sprawy, że już dawno zostawił za sobą zamek i znajomy teren lasu. Teraz wokoło niego były tylko drzewa.

Wiecznie zielone sosny i świerki. Olbrzymie dęby.

Poranna mgła już opadła ukazując piękno nieskalanej ludzką ręką dzikiej przyrody.

Nagle ptak poczuł na swojej małej główce morską bryzę. W powietrzu unosił się słony zapach wody pomieszany z zapachem lasu.

Zaraz za lasem przed jego oczami wyrósł skalisty brzeg, o który niespokojnie uderzała spieniona woda.

Ptak wylądował na maleńkim występie skalnym rozglądając się wokoło.

Nic.

Pustka.

Tylko on - ona.

Tylko skały i woda.

Orzeł zrobił parę kroków by po chwili wyprostować się pod postacią młodej dziewczyny. Uśmiechnęła się ona do siebie i usiadła na wystającej skale opierając się o skalną ścianę.

Przed nią rozlegał się niesamowity widok.

Krystaliczna woda raz po raz uderzała o skały, a dalej aż po horyzont ciągnęła się jej bezkresna głębia.

Niby ocean, ale przecież to niemożliwe.

Jak więc wytłumaczyć to, że nie widać drugiego brzegu?

Nieodkryte i dzikie miejsce stworzone tylko dla jej oczu.

Hermiona nawet nie wiedziała jak długo tu siedziała, nie miała zegarka, ale w końcu poczuła się głodna.

Wstała.

„Czemu by nie?” - Pomyślała i skoczyła, w locie jeszcze zmieniając się w ptaka.

Leciała chwilę nad niespokojną wodą, by w ciągu kilku sekund zniżyć lot i zanurzyć szpony w wodzie łapiąc ofiarę. Poderwała się wyżej z całkiem sporym szczupakiem zaciśniętym w szponach.

Gładko wylądowała na skałach i zaczęła zjadać jeszcze żywy posiłek.

„W końcu sushi już jadałam.” - Przemknęło jej przez myśl pomiędzy jednym a drugim kęsem.

Zmieniając się z powrotem z dziewczynę położyła się na skałach odpocząć.

W końcu zmęczona zasnęła.

*

-Granger?! Jesteś tam?! Otwieraj!

Chłopak stał na trzecim piętrze i krzyczał. Był zdenerwowany.

-Choler jasna! – Zaklął i odszedł, na „do widzenia” kopiąc jeszcze ścianę.

*

Dziewczyna obudziła się wieczorem.

Przecierając rękami zaspane oczy zerknęła na słońce.

Właśnie zachodziło. Ostatnie i delikatne jego promienie mieniły się odcieniami czerwieni, żółci i pomarańczy.

Dzień ustępował nocy.

Wstała i przeciągnęła się. Cóż, spanie na twardym podłoży nie należy do najprzyjemniejszych rzeczy.

„Czas wracać.”

A byłe jej tu tak dobrze!

„To twoje magiczne miejsce.”- Uśmiechnęła się na dźwięk tych słów.- „W prezencie urodzinowym ode mnie.”

-Mmm?

Otrzepała się z delikatnego kurzu i podchodząc do urwiska skoczyła.

Zrobiła delikatny łuk i lekko kołując zawróciła w stronę zamku.

To już trzeci rok odkąd panna Granger jest animagiem. W momencie, kiedy usłyszała od Lupina, że jest to możliwe zapragnęła tego z całego serca. Nic nie mówiąc przyjaciołom zaczęła się do tego przygotowywać już od końca trzeciej klasy. Mimo że było trudno, a czasem i niebezpiecznie, udało się.

Może zmieniać się, kiedy tylko chce w dużego czarnego orła.

To niesamowite uczycie, być ponad zwykłymi śmiertelnikami.

Zawsze lubiła latać na miotle, ale szybowanie bez niej jest bardziej ekscytujące.

To uczucie wolności!

Krew tętniąca w żyłach!

Jej dziewiczy lot odbył się na początku szóstej klasy. Niestety różne wydarzenia, które nastąpiły potem skutecznie odsunęły od niej myśl o lataniu. W lato też nie mogła, za to teraz odbije sobie za wszystkie czasy.

Panna Granger po wielu eksperymentach zdołała u „swojego ptaka” zachować bursztynowe spojrzenie. Było to niespotykane u tego typu ptaków, tak samo jak i jego występowanie w tych terenach.

No, ale cóż.

Teraz przynajmniej może latać bez obaw. Bez barier. Bez zakazów.

Lecący orzeł otworzył swój dziób i zaskrzeczał donośnie widząc w oddali zamek.

Wylądowała miedzy drzewami w Zakazanym Lesie. Wyszła stamtąd już, jako człowiek.

Pod osłoną nocy zamierzała przez błonia, do zamku. Zbliżyła się do wrót, nacisnęła na klamkę i…

-O cholera! - Zaklęła cicho. - Zamknięte.

Zerknęła na niebo. Księżyc już świecił wysoko.

-Do licha! – Tupnęła nogą. - Co robić? Co robić? - Gorączkowo rozglądała się wokoło, jakby w poszukiwaniu odpowiedzi.

„Patrz w górę!” - Rozkazał GŁOS.

Zerknęła na szczyty zamkowych wież. Z jednej z nich właśnie wyleciała sowa.

-Tak! Sowiarnia!

Dziewczyna rozejrzała się jeszcze czy aby nikogo nie ma w pobliżu.

Czysto.

Schyliła się i zmieniła w orła. Rozłożyła skrzydła i wzbiła się w powietrze.

Wlatując bez problemu do sowiarni narobiła sporego zamieszania. Nawet szybka zmiana nie pomogła. Sowy, zwłaszcza te mniejsze wpadły w panikę. Hermiona szybko wybiegła z tego pomieszczenia w obawie, że głośny hałas, zwłaszcza w nocy, może sprowadzić Filcha. 

Używając kilku ukrytych przejść i skrótów dostała się na trzecie piętro. Wchodząc do salonu, szepnęła jeszcze obrazowi strzegącemu wejścia: „Nie ma mnie dla nikogo, do odwołania.” I zniknęła.

Zmęczona padła na łóżko nawet się nie rozbierając.

Zegar wybił północ w momencie, gdy zasnęła.

*******************************

*tekst piosenki Peja „Pokonując granice”

** Hermiona Granger była animagiem;))