Rozdział trzeci
Rok 1997.
Uczniowie dotarli do szkoły w powozach zaprzężonych w
niewidzialne dla większości trestale. Rozmawiali wesoło jednak niezbyt głośno i
gwarnie. Byli nieco zgaszeni. Zwłaszcza ci, pochodzący z mugolskich rodzin.
Zło zagrażające całemu światu także i na nich odcisnęło
swoje piętno.
Piętno przemocy, cierpienia, bólu i rozpaczy.
Piętno wzajemnej nienawiści.
Siedząc jeszcze w pociągu pędzącym do Hogwartu wierzyli, że
wszystko będzie dobrze.
Nadzieje te prysły wraz z przekroczeniem murów szkoły.
Kiedyś, wchodząc na błonia czuło się wszechobecną magię.
Dziś, było ponuro.
Nawet księżyc schował się za ciemne chmury.
Pogoda także się buntowała.
Burza wisiała w powietrzu.
To ciężkie powietrze nie dawało bezpieczeństwa, tak jak
kiedyś. Było straszne.
Młodzież szybkim krokiem weszła do zamku i skierowała się do
Wielkiej Sali na Ucztę Powitalną.
Wkrótce, po piosence Tiary i krótkim ogłoszeniu ze strony profesor
McGonagall zaczęła się Ceremonia Przydziału.
Kobieta alfabetycznie wyczytywała imiona i nazwiska nowych
uczniów, lecz nikt nie zwracał na to szczególnej uwag.
Myśli wszystkich, myśli większości skupione na
pierwszoroczniakach błądziły nad tematem BEZPIECZEŃSTWA.
Czy te małe dzieci, czy one dotrwają do następnej klasy? Czy
dosięgnie ich ręka Tego Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać? Czy będą po prostu
bezpieczni?
Trudne pytania, na które chciałoby się uzyskać proste
odpowiedzi, lecz nie jest to możliwe.
Po kolacji wszyscy się rozeszli.
Na Sali pozostała tylko czwórka uczniów pozornie nic dla
siebie nieznaczących. Skierowali się oni ku stołowi prezydialnemu, dając tym
znak zastępcy dyrektora, że są gotowi otrzymać obiecane im rozkłady patroli oraz
resztę potrzebnych im informacji.
McGonagall także wstała od stołu i zaprowadziła małą grupkę
do Sali mieszczącej się obok.
Kobieta podeszła do małego stolika ustawionego naprzeciw
kominka, na którym tlił się mały ogień. Leżała na owym stoliku dość gruba
teczka. Kobieta otworzyła ją i wyjęła cztery takiej samej wielkości koperty.
Wręczyła je obecnym nic nie mówiąc.
Dopiero, kiedy każdy otrzymał przeznaczoną mu kopertę,
odezwała się.
-W środku macie wszystko, co potrzebne, aby bezpiecznie
spełniać rolę wam przeznaczoną. Bycie prefektem naczelnym to szeroki wachlarz
przywilejów, ale też i obowiązków. Jesteście na równi z nauczycielami, ale to
nie znaczy, że macie nadużywać władzy nad resztą uczniów. Każde przewinienie
będzie karane surowiej, niż dotychczas. Wiem też, że w poprzednich latach prefekci
mieli oddzielne sypialnie niemieszczące się w poszczególnych domach, jednak w
tych warunkach jest to niemożliwe. Każde z was jednak otrzyma osobny pokój w
dawnym dormitorium. Patrole macie ustawione parami, jednak pary będą się
zmieniać. Możecie przebywać poza sypialnią cała noc, jednak tylko wtedy, kiedy
macie patrol. Patrolujecie na zmianę z nauczycielami, wcześniej ustalając
rewir. Nie może być tak, że ktoś, ktokolwiek będzie na korytarzu samotnie.
Jeśli ktoś nie może danego dnia odbyć patrolu, musi się zgłosić i zrobimy
zamianę. Wszystko macie opisane w szczegółowym planie, z którym powinniście się
zapoznać.
Kobieta przerwała i po kolei przyjrzała się każdemu z
uczniów.
Na ich twarzach malowało się znudzenie – w przypadku
Malfoya, ciekawość – jak to na Granger przystało, niepewność, – bo Hanna bała
się zbyt wielu obowiązków oraz obojętność – u Antoniego, którego starszy
brat był prefektem naczelnym przeszło sześć lat temu, kiedy szkole także groził
Sami – Wiecie – Kto.
-To na razie wszystko. Jakbyście mieli jakieś pytania,
zgłoście się do mnie. Do zobaczenia jutro, na śniadaniu.
Pożegnawszy się z uczniami, odprawiła ich każdego do siebie.
Sama wróciła do stołu, przy którym siedziało jeszcze kilkoro
nauczycieli.
Hermiona i Hanna w drodze z Wielkiej Sali rozmawiały
przyciszonymi głosami, natomiast Draco i Antony milczeli. Po kilku minutach
rozeszli się. Chłopcy skierowali się w dolne partie szkoły, w okolice kuchni i
lochów*. Natomiast dziewczyny odpowiednio na swoje piętra.
Ten dzień, mimo iż dobiegał powoli końca był dla nich
męczący. Nowe obowiązki, o których się dowiedzieli były przytłaczające.
Jednak nikt z nich nie zajrzał tego wieczoru do zaklejonej
koperty.
W milczeniu postanowili odłożyć tą nieprzyjemną rzecz na
jutro.
Kładąc się spać marzyli o tym, aby następny dzień nie
przyniósł im żadnych przykrych niespodzianek.
Wrzesień 1999
-Gościa? – Patrzę zdziwiony na Mckraffta. O co mu chodzi?
Czyżby sam Diabeł pofatygował się po mnie z samych czeluści Piekieł?
Uśmiecham się.
Moje oczy błyszczą. Jak u szaleńca.
Jestem szalony? – Pytam sam siebie w myślach.
Taak.
-Kto to? – Odmawiam wejścia do Sali Przesłuchań bez
konkretnych informacji.
-Twój znajomy. Podobno ktoś ważny. – Mckrafft specjalnie zasiał
we mnie ziarno ciekawości.
Ale nic z tego. Nie ze mnie te numery.
Odmawiam! Mam do tego prawo!
A guzik, cholera.
Moje prawa są ograniczone, tak jak i przywileje.
Wchodzę to Sali i co widzę?
Przy oknie plecami do mnie stoi jakiś mężczyzna.
Elegancik. – Uśmiecham się pod nosem.
Ma na sobie drogi garnitur i pasujące do niego buty.
Ręce puszczone po bokach. Na jednaj z nich zauważam złoty
błysk.
Obrączka.
Mężczyzna podnosi prawą rękę do góry i mierzwi sobie kruczo
czarne włosy.
Ten gest…
Taki znajomy…
Czyżby…?
Mój gość powoli odwraca się w moją stronę, jakby wyczuwając
moje myśli.
-Co? – Mimowolnie cofam się o krok do tyłu.
-Witaj Draconie.
****************************************************************
* rozkład pokoi wspólnych zmieniony
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz