Spirala Nienawiści 3

Rozdział drugi

Wrzesień 1997.

- Dla ciebie: Pani Szlama – odwróciła się i zataczając kółka biodrami zniknęła w pociągu.

A chłopak?

Stał z otwartą buzią i gapił się w miejsce, gdzie ona przed chwilą, zniknęła.

-Malfoy zamknij buzie – powiedział Harry – bo ci mucha wleci. – I zaśmiał się.

Razem z przyjaciółmi weszli do pociągu i podążyli za Hermioną w poszukiwaniu wolnego przedziału.

Czekoladowo oka dziewczyna siedziała przy oknie i dyskretnie obserwowała blondyna.

Nie poznał jej! Nie poznał!

Czy aż tak bardzo się zmieniła?

-O, tu jesteś. – Do środka weszła reszta towarzystwa.

-Rusz się Draco. – Do pierworodnego zwróciła się ojciec.

-Co? – Chłopak spojrzał na niego nieprzytomnym wzrokiem. – Idę. – I zniknął na schodkach.

Pociąg powoli zaczynał ruszać.

Młodzież wesoło machała do rodziców.

Ktoś się śmiał, inny płakał, a pociąg jechał coraz szybciej.

W końcu zniknął z pola widzenia dorosłych i młodszego rodzeństwa.

A młodzież?

Właśnie jechała, aby przeżyć największą przygodę swojego życia.

Część dopiero zaczynała, inni kończyli.

Co przyniesie ten rok?

Dla każdego, co innego.

*

-Miona! – Do przedziału wpadła drobna blondynka.

Oczy wszystkich w przedziale zwróciły się w jej kierunku.

- Co jest?

- Zebranie prefektów. Zapomniałaś?

- Och, faktycznie. Ron, idziemy. – Rzekła stanowczo i wstała. Razem z rudzielcem wyszła na korytarz i skierowała się w stronę początku pociągu, podążając za blondynką.

Po kilku minutowym marszu znaleźli się pod przedziałem, w którym trwało zebranie prefektów.

Panna Granger i pan Weasley usiedli na ostatnich wolnych miejscach przy drzwiach.

-Dziękuję panno Lovegood. – Zwróciła się do blondynki McGonagall i ta wyszła.

-Moi drodzy, wiecie, że mamy ciężkie czasy. – Zastępca dyrektora zaczęła zebranie.

Nauczycielka omówiła każdy, KAŻDY punkt regulaminu. Po czym na koniec powiedziała:

-W tym roku też będziemy mieli czworo, a nie dwoje prefektów naczelnych.

-Dlaczego? – Wypalił Ron, zanim zdążył ugryźć się w język.

-A, dlatego panie, Weasley, że będzie to po pierwsze bezpieczniejsze, a po drugie to obowiązki nie będą tak ciążyły na uczniach. – Po krótkiej pauzie zaczęła od nowa. – W tym roku w skład grupy prefektów wchodzą:

1. Gryffindor – Hermiona Granger,

2.Hufflepuff – Hanna Abott,

3. Ravenclaw – Antony Gospel

I 4. Slytherin – Draco Malfoy. Dziękuje za poświęconą mi uwagę. Po uczcie zgłoście się do mnie po rozkład patroli, o którym mówiłam na początku. Życzę miłego końca podróży. Do zobaczenia.

Prefekci i GPN, w skrócie Grupa Prefektów Naczelnych, rozeszli się do swoich przedziałów, aby przy końcu podroży przebrać się i odrobinę zrelaksować.

Towarzyszyły temu rozmowy o nowym planie McGonagall.

-… czterech?

-Podobno, to dla bezpieczeństwa. – Hermiona lekceważąco machnęła ręką. – Ja i tak pójdę na pierwszy ogień.

-Co ty gadasz? – Zainteresowała się Ginny.

-Gin, przestań. Wiesz dobrze, że Vol…

-Nie wymawiaj tego głośno! – Krzyknął Ron.

-Dobra, dobra. Sama – Wiesz – Kto  rośnie w siłę, i tylko czekać aż zacznie napadać na mugolaków.

-Chyba zapominasz, że my jesteśmy rodziną podłych zdrajców.

-Ale jesteście czystej krwi, a tylko to się będzie liczyło.

-Ale…

-Skończ. Nie chce o tym gadać, Ok?

-Dobra, dobra.

Pociąg zatrzymał się i uczniowie tłumnie wylewali się na stacje.

*

Marzec 1999.

To zabawne – myślę wspominając tamten dzień. – Ona tak się tego bała. Bała się śmierci. A mimo to walczyła do końca.

Leżę w mojej izolatce i czekam na kolejne wezwanie.

Znam to na pamięć.

Monotonia.

Słyszę walenie do drzwi. Czas na kolejne przedstawienie.

Tak jak zawsze zakuwają mnie w kajdany I wyprowadzają. Jak psa.

Ale czy jestem dla nich kimś więcej?

„Ruszysz ścier*o, za człowieka pójdziesz siedzieć.” – Przypominam sobie słowa pewnej piosenki.

-Masz gościa. – Przed salą przesłuchań spotykam McKraffta.

-Gościa? – Nie rozumiem.