Spirala Nienawiści: Prolog

***

Marzec 1999 rok.

Szare ściany. Brudne szyby. Kraty w oknach.

Pomarańczowy kolor.

Izolatka.

Cela dwa na dwa.

Niewygodna prycza z pożółkłą pościelą.

Czarny chleb i czarna kawa.

To moje nowe życie.

-Wstawaj! – Do metalowych drzwi wali funkcjonariusz amerykańskiej policji.

Podnoszę się z łóżka i leniwie spoglądam w jego kierunku. Wzdycham i wstaje.

-Odsuń się do drzwi! – Kolejny rozkaz , który muszę spełnić.

Wchodzi.

Ma na sobie niebieski mundur, broń wycelowaną we mnie i kajdany. Towarzyszy mu drugi mężczyzna wyglądający tak samo.

Podchodzą do mnie i zapinają mi kajdany na nogach i rękach.

Jestem niebezpieczny.

Wychodzimy.

Na zewnątrz stoi jeszcze jeden funkcjonariusz.  On idzie przodem – prowadzi nas.

Potem ja, a na końcu tamta dwójka.

-Ruszaj się! – Ponaglają  mnie. Czy nie wiedzą , że w kajdanach nie da się szybko iść?

Idziemy wąskim korytarzem. Kierujemy się ku Sali Przesłuchań.

Po drodze mijam inne metalowe drzwi , inne cele, innych ludzi.

Inne historie.

Fox River.

Stanowe więzienie o zaostrzonym rygorze.

To tu trafiają najbardziej niebezpieczni ludzie z całych Stanów Zjednoczonych.

Gdzie przyszło mi trafić?

I w imię czego?

Miłości?

W końcu docieramy do owej Sali.

Wchodzimy.

Siadam na metalowym krześle, a jeden z funkcjonariuszy rozkuwa mi ręce, jednocześnie  przykuwając je do krzesła.

Czuje na sobie wzrok komisarza  McKraffta.

Spoglądam na niego z ociąganiem. Wzdycham.

Znowu.

-Draco, przyjacielu. – Zwraca się do mnie. –  Nie przeciągajmy tego. To nie jest miłe ani tobie, ani mnie.

Unoszę brwi zdziwiony.

-Zapytam po raz kolejny. – Bierze głęboki wdech … – Dlaczego to zrobiłeś?

-Z miłości. – Pada odpowiedź z moich ust. – Tylko z miłości.

***