Pojedynek Serc: Rozdział sześćdziesiąty drugi

Rozdział sześćdziesiąty drugi: „Wiem, co kombinujesz.”

 *****

Hermiona po jakże ciekawej lekcji, jaką była transmutacja postanowiła dla odprężenia … polatać.

Tak, więc następnego dnia, nie stawiwszy się na śniadanie od razu udała się na błonia, przykryte śniegiem.

Mijając dosłownie garstkę uczniów starała się wtopić w otoczenie. Bo jak wytłumaczy potencjalnym zainteresowanym, że nie potrzebuje kurtki wychodząc na dwór?

Rozglądając się na boki, w poszukiwaniu znajomych twarzy dotarła, prawie niezauważona do samych wrót.

Rozejrzała się pospiesznie na wszystkie strony i wyślizgnęła z zamku.

Odetchnęła głęboko, kiedy znalazła się za wrotami.

Lekki, jednak mrożący wiaterek targał jej rozpuszczonymi włosami, jednak ona nie zwracała na niego uwagi. Biegiem, brodząc prawie po kolana w śniegu dotarła do chatki Hagrida. Przemknęła na tyły domku i przebiegając przez ogród, zmieniła się w pięknego orła.

Nareszcie czuła się wolna!

Wolna i nieśmiertelna!

Zataczają coraz to większe koła nad powoli zamarzającym jeziorem, zaczęła oddalać się w stronę Zakazanego Lasu.

Po chwili zniknęła z pola widzenia.

Tymczasem po pierwszej lekcji.

-Nie widziałeś Hermiony? – Ron zwrócił się do Harry’ego.

-Nie. Może źle się poczuła?

-Nic takiego wczoraj nie sugerowała, czy coś…

-Zapytaj Ginny. – Zasugerował Wybraniec. – O! Tam idzie!

Wskazał na rudą czuprynę podskakującą na korytarzu.

Brat dopadł ją, kiedy wspinała się na wyższe piętro.

-Ej! Mała – Zawołał.

-Tylko nie mała! – Oburzyła się Ginny.

-Dobra, dobra. – Ron machnął lekceważąco ręka. – Nie widziałaś dziś Hermiony? Nie była na śniadaniu, na zaklęciach też nie.

-Hmmm – zamyśliła się dziewczyna. – Nie, nie widziałam jej. Ale może zasnęła w bibliotece? – Zasugerowała.

-Nie, już tam byłem. – Ron podrapał się po głowie. – Martwię się o nią.

-O nią czy o to, że nie masz notatki na popołudniowe lekcje. – Odparła Gin. – Weź się do roboty. W tym roku zdajesz egzaminy, a Hermiona nie zda ich za ciebie. Cześć – i odmaszerowała na górę.

Hermiona nie pojawiła się na następnej lekcji. Nie zjawiła się też na obiedzie i kolacji. Przez cały piątek nikt jej nie wiedział.

Nie dawała znaku życia także w weekend, kiedy to przyjaciele dobijali się do jej komnat.

Pozostała głucha na ich krzyki i wołania, bo po prostu nie było jej w zamku.

Ale o tym nie wiedział nikt…

Prawie nikt.

Hermiona spędziła cudowny i długi weekend w swoim zakątku ciesząc się samotnością, którą tak lubiła ostatnimi czasy.

Miała czas na przemyślenia.

Na zrelaksowanie się i zapomnienie o problemach życia dorosłego.

W prawdzie niedługo czekał ją ważny egzamin, ale nie przejmowała się nim. Wiedziała, że zda go dobrze. Ba! Najlepiej jak się da. Wszak nie na darmo mówią o niej „najzdolniejsza czarownica”.

Rankiem w poniedziałek dziewczyna całkowicie zrelaksowana i wypoczęta stawiła się na śniadanie. Oczywiście nie obyło się bez pytań gdzie była, co robiła i czemu się nie odzywała. Jednak wszystkie je zbywała machnięciem ręki, mówiąc:

-Jestem osobą, która odpowiada sama za siebie i nie muszę się nikomu spowiadać z tego, co robię, gdzie i z kim – zaakcentowała i szybko skończywszy śniadanie oddaliła się.

W spokoju minęły je kolejne dwa dni.

Do balu pozostało dosłownie kilka dni, a ona nie miała się, w co ubrać.

Po środowym śniadaniu postanowiła, że się „zerwie” z popołudniowych lekcji i kupi sukienkę.

Jednak, kiedy wracała z obiadu przydarzyła się niespodziewana dla niej rzecz…

*

-Jako to nie idzie?! – Krzyknęła mocno wkurzona gryfonka.

-Och, tak mi przykro. Powiedział, że jest chory... – Krukonka pocieszająco klepała ją po ramieniu.

–Już ja sobie z nim porozmawiam. – Przerwała jej już nieco spokojniej. – Gdzie on jest?

-Rano pojechał do domu. Tłumaczył, że źle się czuje. – Dokończyła szybko w obawie, że ta jej znowu przerwie.

Dziewczyna westchnęła, oparła się o ścianę i osunęła na podłogę chowając głowę w rękach.

-To, z kim ja teraz pójdę? – Zapytała swoich kolan.

-Tak mi przykro, na prawdę. – Cho uklękła obok niej. – Masz jeszcze trochę czasu, na pewno kogoś znajdziesz. – Spojrzała na zegarek. – Kurczę, mam trening. Musze lecieć. – Wstała. – Trzymaj się. Pa – i już biegła korytarzem w stronę wyjścia.

Hermiona znowu westchnęła i wstała.

Zamierzała znaleźć sobie kogoś innego skoro Roger najzwyczajniej w świecie ją WYSTAWIŁ.

„Dziwny” – pomyślała. – „Najpierw robił podchody by mnie zaprosić, a teraz udaje chorego.” Pokręciła głową.

-Mam jeszcze czas. – Powiedziała głośno.

-Obawiam się, że jednak nie masz. – Jak z pod ziemi wyrósł przed nią Draco Malfoy w obstawie Goyla i Crabba. Co było dziwne, bo ostatnio z nimi nie spędzał zbyt wiele czasu.

-Nie wiem, o co ci chodzi. – Dziewczyna próbowała go wyminąć. Niestety drogę zagrodzili jej jego goryle.

Odwróciła się do niego kamienną twarzą.

-Czego chcesz? – Zapytała nawet nie siląc się na uprzejmość.

-Może trochę grzecznej, co Granger? Nie nauczono cię kultury? Do lepszych trzeba zwracać się z szacunkiem.

-Na mój szacunek trzeba sobie zasłużyć. – Powiedziała twardo, spoglądając przy tym w jego oczy.

-Uważaj, bo ten niewyparzony język może cię drogo kosztować.

-Grozisz mi?

-Tylko ostrzegam.

-Nie boje się ciebie.

-Zacznij.

Chwila ciszy, oboje stoją nieruchomo wpatrując się w siebie. Ona ze złością bijącą od twarzy, on z drwiącym uśmiechem.

-Masz szczęście. – Mówi w końcu chłopak.

-Zmieniasz szkołę? – Mówi ta z nadzieją w głosie. – Marne to szczęście na ostatnim roku, ale zawsze coś. – Po czym uśmiecha się cynicznie.

Draco mruży oczy. Uśmiech gaśnie na jej ustach i lekko podenerwowana cofa się o krok, jednocześnie szukając drogi ucieczki. Wszak nie wiadomo, o co mu może chodzić.

-Czyżbyś zaczynała się bać? – Mówi i nie dając jej odpowiedzieć, kontynuuje. – Masz szczęście, bo tak się składa, że też nie mam pary na bal i możesz mi towarzyszyć.

- W szkole jest ponad setka dziewczyn, a ty chcesz iść na bal ze szlamą? – Pyta drwiąco. To tak jakby McGonagall zrobiła wolną lekcje!

-Zgadza się. – Draco zakłada ręce na piersi i opiera się o ścianą, lustrując wzrokiem zdumioną dziewczynę.

- Gdzie jest haczyk? – Hermiona mruży oczy.

-Nie ma. – Pada spokojna odpowiedz.

Dziewczyna prostuje się dumnie, podchodzi do chłopaka i popycha go palcem.

-Wiem, co kombinujesz, ale nie uda ci się to. Mam jeszcze czas. Znajdę parę na bal. – Po czym odwraca się, mija zdumionych osiłków i odchodzi znikając za zakrętem.

Draco nadal stoi w miejscu. Uśmiecha się, kręcąc głową.

-Nie znajdzie głupia. – Następnie razem ze swoją ochroną odchodzi.

*

Malfoy w jednej kwestii miał racje. Dziś jest środa.  Ostateczny termin znalezienia sobie pary wypadał na dzisiejszy wieczór, a mianowicie na dzisiejszą kolację.

*

Hermiona mimo usilnych prób, błagania, a nawet gróźb, nie znalazła partnera na Bal Bożonarodzeniowy.

-Co z wami wszystkimi jest?! – Krzyczała raz po raz.

Potrzebując odrobiny pocieszenia, udała się po Pokoju Wspólnego Domu Lwa.

Wchodząc, zauważyła przed kominkiem Ginny zatopioną w jakiejś lekturze. Usiadła obok niej z niewesoła miną.

-Nie ma! Żadnego! W całej tej cholernej szkole! – Wybuchneła.

-Hermiono Granger, wyrażaj się jak przystało na porządną uczennicę tej cholernej szkoły. – Zwróciła jej uwagę Ruda, po czym obie wybuchnęły śmiechem.

-Nie znalazłaś? – Powiedziała już spokojniej Ginny.

-Nie. – Westchnęła i opadła głębiej w fotel.

-Nie przejmuj się.

-Łatwo ci mówić. Zostali sami ślizgodni i kilku skretyniałych puchonów, a nawet oni nie chcieli ze mną iść. I jeszcze to głupie losowanie na kolacji. Może w ogóle nie pójdę na bal?

-Daj spokój. Nie przejmuj się. Może nie trafisz na najgorszego. – Lekki uśmiech, mający ją pocieszyć, niestety z miernym skutkiem.

Powtórne westchnienie.

-Harry idzie z Cho, Ron z Luną, ty z … – spojrzała w skupieniu na przyjaciółkę. – Ginny, a z kim ty idziesz?

-Yyyy a nie mówiłam ci?

-Nie. – Hermiona wyprostowała się, patrząc jej w oczy. – Nic nie mówiłaś. – Uśmiechnęła się widząc lekkie zażenowanie na twarzy młodszej przyjaciółki. – Nie powiesz mi, że z …

-A nawet, jeśli to, co?

-A to, że mogłaś mi powiedzieć! Wow! Gin! Gryfonka i ślizgom! Kto by pomyślał? – Pokręciła głową, nadal lekko nie dowierzając.

Ilekroć pytała Rudą o Zabiniego, ta nabierała wody w usta i milczała tak długo, aż temat nie został zmieniony. A tu proszę, jednak coś poważniejszego się szykuje.

-Tylko nie mów Ronowi. Wścieknie się.

-A jak zamierzasz ukryć przed nim ten fakt?

- Po prostu będę go unikała. – Dziewczyna się uśmiechnęła. – Nie jestem małym dzieckiem, nie trzeba mnie prowadzić za rączkę. Umiem o siebie zadbać lepiej niż niejeden chłopak.

-Co prawda, to prawda. – Wystarczyło tylko przypomnieć sobie te upiorogacki w zeszłym roku. To było coś.

Każda z nich pogrążyła się we własnych myślach.

Hermiona zerknęła na wielki zegar wiszący na ścianie. Zostało jej kilka godzin spokoju, zanim pozna wyrok.

Z bijącym sercem i duszą na ramieniu szła do Wielkiej Sali. Wyglądała przy tym jakby szła na ostatni w swym życiu posiłek.

Nawet nie podejrzewała jak los zechce z niej dziś zakpić!

Wystraszona i niezwykle blada usiadła między Ginny a Jenny. Naprzeciwko czekały dwa wolne miejsca na Harry’ego i Rona. Przy sąsiednim stole, na wprost niej siedział Malfoy i pomachał do niej, a dalej, STOP! Wróć! „Malfoy do mnie pomachał?” – Pomyślała blednąc jeszcze bardziej.

-Miona! Niedobrze ci? – Zapytała Gin, podążając za wzrokiem przyjaciółki. –Aaa. – Już zrozumiała. – A wiesz, że Malfoy też nie ma pary?

-Wiem. – Hermiona głośno przełknęła ślinę. – Zaproponował mi żebym z nim poszła.

-Och! To… – Ale Ginny nie wiedziała jak ma to skomentować, więc pozostawiła tą kwestie bez odpowiedzi.

-Uf! Ale jestem zmęczony! – Do stołu właśnie przysiadł się Ron, a zaraz za nim Harry klapnął koło niego. –Mówię wam, co za męczarnia!

-Oj przestań, tylko narzekasz. – Victoria, która razem z chłopakami miała szlaban usiadła, koło Jenny. – Było … interesująco.

-A, co interesującego jest w sprzątaniu sowiarni? Powiedz mi, bo ja nie wiem. – Burknął zły rudzielec.

-Hermiono, masz parę? – Zapytał Harry, chcąc przerwać wiszącą w powietrzu kłótnię. Cho powiedział mu, że Roger nagle zachorował. Aż było to podejrzane.

-Nie. – Wycedziła przez zęby.

-Wiesz, to jakieś podejrzane jest. – Wtrącił się Ron. – W szkole jest tulu chłopaków, a żaden nie chce z tobą iść? Bo nie wierzę, że każdy ma partnerkę z innego domu.

-Mnie też… – Zaczęła Hermiona, ale uciszyła się, bo właśnie wstała dyrektorka zamierzając coś ogłosić.

-Ciii…

-Moi drodzy. – Szmer rozmów zamilkł jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. McGonagall rozejrzała się po wpatrzonych w nią uczniach. Wiedziała, co za chwile się stanie, ale nie miała na to wpływu. Ta decyzja została podjęta bez jej poparcia. – Jak wiecie dziś minął ostatni termin znalezienia sobie pary na tegoroczny Bal Bożonarodzeniowy. Ci z was, którzy znaleźli sobie drugą połówkę, zapewne już się na to cieszą. Natomiast ci z was, którzy tego szczęścia nie mieli, zaraz ja uszczęśliwię. Panie Filch. – Zwróciła się do woźnego, który czaił się z boku stołu nauczycielskiego. – Proszę przynieść szkatułę.

Woźny ustawił ją przed stołem prezydialny, zza którego wyszła teraz dyrektorka.

-Wyczytam teraz alfabetycznie imię i nazwisko, oraz dom dziewczyny, która podejdzie i wylosuje kartkę z nazwiskiem partnera.

- Granger Hermiona, Gryffindor!

*** 

Witam, to ost z napisanych i odnowionych rozdziałów, po nim odpoczywam na chwilke od Pojedynku, ale tylko po to aby skonczyc Spiralę Nienawiści.

Zatem do napisania! 

Pozdrawiam 

Esper <3

 PS: Pamietajcie o rozdziale sześćdziesiątym trzecim pt Intruz, który byl opublikowany duzo wczesniej ;))