Pojedynek Serc: Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty

Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty: To Malfoy!

 **************

Dla Alicee w [Dniu] Urodzin,

Najlepszego!;*

 ************ 

Będąc już na korytarzu swe kroki skierowała do Pokoju Życzeń, na siódmym piętrze. Potrzebowała pomyśleć w samotności. Bez świadków.

Przechodząc pod ścianą w tę i powrotem myślała: „Potrzebne mi miejsce dobre do myślenia. Potrzebne mi miejsce dobre do myślenia. Potrzebne mi miejsce dobre do myślenia”

Poi trzecim powtórzeniu tego zdania w myślach, w ścianie ukazały się drzwi.

Gryfonka pewnie weszła do środka i zamknęła je za sobą.

- Granger? A co ty tu robisz? – Spod okna rozległ się cichy głos.

Dziewczyna podniosła głowę i na jednym z dwóch parapetów ujrzała siedzącą i niewyraźną postać. W półmroku panującym w pokoju nie można było określić, kim jest owa osoba.

Wiadomo było tylko, że to chłopak.

*

Kilka godzin wcześniej.

Młoda Gryfonka szła w kierunku sowiarni celem wysłania listu do rodziców.

W pewnej chwili poczuła silny i intensywny zapach róż. Niepewnie rozglądała się zastanawiając się skąd może dochodzić, zwłaszcza tak daleko od ziemi i szczerze powiedziawszy, od normalnego ogródka uprawnego. Wszak tu, w Hogwarcie nikt nie hodował tak zwykłych i pospolitych kwiatów.

Jej ulubionych kwiatów…

Dziewczyna weszła do kulistego pomieszczenia. Wybrała najbliżej siedzącą sówkę i przywiązała do jej nóżki list. Następnie podeszła do okna i wypuściła ptaka na zewnątrz.

Westchnęła i już miała zamiar się odwrócić, gdy ktoś zakrył jej oczy dłońmi, szepcząc:

- Ciiiii, maleńka.

Ginny tylko się uśmiechnęła w duchu.

Jaki Blaise potrafił być czasem romantyczny. Ale tylko przy większych okazjach.

- Mmmm – mruknęła. – Coś się stało? – Zapytała uwodzicielsko zniżając głos do szeptu.

- Nic. – Chłopak odwrócił ją do siebie i nadal stojąc przy oknie w sowiarni wręczył jej bukiet krwiście czerwonych róż.

- Och! Jakie piękne! – Ginny wzięła kwiaty i powąchała. – I jak ładnie pachnął. Dziękuję skarbie. – Pocałowała go w usta.

Blaise przez chwilę tylko się jej przyglądał, aż w końcu po kilku minutach odważył się zapytać ją o bal.

- Gin, kochanie…– zaczął ostrożnie. Wszak ich związek nadal jej utajniony. I nie wiadomo, czy zechce go ujawnić na tak dużej i ważnej imprezie jak bal bożonarodzeniowy. – Bo jest taka sprawa…

- Tak? – Dziewczyna specjalnie się z nim tak droczyła.

- Bo słyszałaś, co mówiła McGonagall, prawda? – Spróbował z innej strony.

- Słyszałam. – Nadal nie zwracała większej uwagi na niego, tylko uważnie wpatrywała się w kwiaty.

- Wiesz…, bo tak pomyślałem sobie, że … - przerwał na chwilę. – Bo zastanawiałem się, czy…

- Blaise, jeśli chcesz mnie zaprosić na bal to po prostu to powiedz. – Nie wytrzymała tego jak on biedny się męczył usiłując zadać to pytanie.

- Och – wyrwało mu się.

Spojrzał na nią i w końcu otwarcie zapytał:

- Ginny czy uczyniłabyś mi ten zaszczyt i poszła ze mną na tegoroczny Bal Bożonarodzeniowy?

- Z największą przyjemnością. – Uśmiechała się do niego.

*

Pokój Wspólny Gryfonów.

Około godzina po wyjściu Hermiony.

- Zaprosiłeś?

Do towarzystwa wrócił nieco zielony na twarzy Ron.

- Stało się coś? – Harry spojrzał na przyjaciela, który wyglądał jakby właśnie dostał kosza od dziewczyny.

- Zaprosiłem. – Popatrzył po obecnych tu znajomych. – I co ja mam teraz zrobić?

- Ale że: z czym?

Nikt nie wiedział, o co Rudemu chodzi.

- Jaki masz problem? Nie zgodziła się?

- Zgodziła, zgodziła.

- No to już kompletnie cię nie rozumiem. – Harry opadł na oparcie fotela.

- A ja tak. – Victoria popatrzyła na obecnych tu chłopaków i z niedowierzaniem pokręciła głową. – Oj chłopaki, jak wy nic nie rozumiecie!

Jenny zerknęła na nią jakby obawiając się o jej zdrowie psychiczne.

- Jestem dziewczyną, a też nie rozumiem.

Tory spojrzała na swoją bratnią duszę.

- Chodzi o to, że Ron nie wie, w co się ubrać, aby pasował do Luny. No, i musi pamiętać o dodatku do sukienki. Hmmm… jakiś bukiecik na przykład. O! Albo łańcuszek jakiś, kolczyki. Coś takiego, błyszczącego.

- Masakra – mruknął Ron i schował twarz w dłoniach opartych na kolanach.

- Pomożemy ci – zapewniły go gorliwie wszystkie dziewczyny.

I każda zaczęła zastanawiać się, jaką nałoży sukienkę. Jaki krój, fason, materiał…

A dodatki? Buty, biżuteria, torebka…

Makijaż! A upięcie?

Fryzjer! Koniecznie i kosmetyczka!

Stylista?

Wszak to tylko bal…

Ale bal, na którym każda dziewczyna chciałaby wyglądać jak najlepiej, jak najładniej.

Idealnie!

I oczywiście pasując do swojego towarzysza.

*

Kiedy oczy dziewczyny przyzwyczaiły się do nikłej ilości światła wyraźnie dostrzegła refleksy ze świec igrające w blond włosach chłopaka.

- Malfoy? – Ledwo szepnęła, bo nie była do końca pewna czy to jego poznała. Jednak, kto inny w tej szkole miał tak idealnie jasne włosy, że niemal białe? Tylko Malfoy! – Co ty tu robisz?

- Jak widać to samo, co ty. Muszę pomyśleć – i odwrócił wzrok patrząc z powrotem za okno.

- Mam nadzieje, że nie będzie ci przeszkadzała moja obecność? – Zapytała nadal stojąc przy drzwiach.

On nie odpowiedział tylko wzruszył ramionami.

Odczytała to, jako zgodę.

Przeszła przez pokój i usiadła na drugim parapecie.

Zerknęła przelotnie na pokój. W słabym świetle kilku świec dostrzegła mały salonik w neutralnych barwach, fioletu i błękitu.

Oparła się wygodnie o kilka poduszek leżących na parapecie i zamknęła oczy.

Jej myśli zaczęły wolno krążyć, bez konkretnego celu czy tematu.

Westchnęła i oparła głowę o ścianę.

Natomiast Draco, zwrócił swe spojrzenie ku niej.

Miała taki spokojny wyraz twarzy. Wręcz niewinny.

Jej klatka piersiowa powoli unosiła się i opadała, jak podczas snu. W rękach trzymała małą poduszkę koloru wiśniowego.

Chłopak zerknął na salonik.

Dziwne, że akurat tak jego podświadomość wyobrażała sobie miejsce do myślenia…

Znów zerknął na dziewczynę. Wyglądała jak Śpiąca Królewna…

Cholera! – Zaklął w myślach. – Znów porównuję ją do księżniczki. Zaraz mi to wejdzie w nawyk.

Jednak wcale nie uważał tego za coś złego. Przeciwnie. Robiło mu się cieplej za każdym razem, gdy ją widział, gdy o niej myślał i marzył…

Wtem jego oczy zabłysły niebezpiecznym blaskiem. Wpadł, bowiem na iście szatański pomysł.

Tak! – Wszystko w nim krzyczało. – To jest to! Plan nie do obalenia! Musi wypalić, nie ma innej możliwości.

Tak pochłonięty opracowywaniem swojego doskonałego planu, nie zauważył jak list, który niedawno otrzymał wypadł z jego kieszeni i leży u stup okna niezauważony dla kogoś na jego miejscu.

Wstał z zamiarem opuszczenia tego pokoju.

Hermiona zaniepokojona nagłym ruchem w tej błogiej ciszy otworzyła oczy w ostatnim momencie by zauważyć jak skraj szaty Malfoya znika za drzwiami.

Nawet nie powiedział „cześć” – przemknęło jej przez myśl. – Arystokratyczny dupek.

- A czego się spodziewałaś po kimś takim jak on? – Odezwał się GŁOS. – Myślałaś, że rzuci ci się w ramiona wyznając miłość? Na Duszę Diabła, dziecko! To Malfoy! On nawet nie wie, kim TY jesteś!

- I dobrze – mruknęła do siebie i jednocześnie do tego natrętnego GŁOSU i rozprostowała nogi. – I dobrze. Wcale go nie potrzebuje.

Nawet nie zdawała sobie spawy jak bardzo daleko jest od stwierdzenia, że go wcale nie potrzebuje… Jak bardzo.