Pojedynek Serc: Rozdział sześćdziesiąty

Rozdział sześćdziesiąty: Z Granger.

 *****

Wszystkiego Najlepszego Kochana!;*

Tysiąc buziaków Poem!;*

               

 ********

Draco jak burza wypadł z Pokoju Życzeń.

Biegiem pokonał schody i znalazł się w Lochach.

Potrącając nielicznych uczniów dostał się najpierw do Pokoju Wspólnego Ślizgonów, a następnie do własnej sypialni.

Tam stanął niepewny dalszego kroku.

Zapalił się na pewien pomysł, ale teraz, gdy ochłonął nie wiedział czy dobrze postępuje.

A jeśli to nie wypali?

Cholera! Nazywam się Draco Malfoy! Mi się zawsze wszystko udaje!

Z takim postanowieniem udał się pod prysznic.

Bal zbliżał się wielkimi krokami.

Za oknami na dobre zima roztoczyła swą białą i puchową kołdrę, otulając nią błonia, drzewa, ławki i cały zamek, stwarzając obraz jak z bajki.

W czasie przerw i w wolnym czasie głównie młodsi uczniowie tłumnie wylewali się na, zewnątrz, aby choć krótki czas spędzić na śniegu bawiąc się i śmiejąc.

Zamarznięte jezioro kusiło taflą idealnie czystą i przejrzystą. Wiele osób skorzystało z tego i popołudniami jeździło na łyżwach.

Ich radosne krzyki słychać było nawet w zamku.

Radosnego nastroju nie psuli nawet nauczyciele, którzy mieli więcej pracy związanej z nadchodzącym balem.

Dzięki zabawom na śniegu, w szkole panował mniejszy ruch i było spokojniej.

Jednak nie dla wszystkich.

Nie wszyscy cieszyli się z takiej bajkowej pogody.

Do balu zostały dwa tygodnie.

Panna Granger odkąd usłyszała absurdalny pomysł dyrektorki chodziła podenerwowana. Jak miała znaleźć kogoś do pary? Przecież w całym zamku nie ma chłopaka, który byłby jej warty!

A może to ja nie jestem nikogo warta? Pomyślała. Nie. Nie możliwe. I ponownie zniknęła za drzwiami biblioteki.

Aż w końcu pewnego dnia, miała miejsce upragniona przez nią sytuacja.

-Cześć Herm. – Do jej stolika przysiadł się Roger. – Co robisz? Numerologia?

-Tak. Koszmar. – Dziewczyna zwietrzyła okazję do znalezienia sobie pary. – Kompletnie nie rozumiem tego stwierdzenia. – Spojrzała w oliwkowe oczy chłopaka. – Numeryczność w jadłospisie? No naprawdę…

-Pokaż. – Chłopka przysunął sobie jej książkę. – Och to proste. Jeśli chcesz, to mogę ci wytłumaczyć.

-Było by miło. – Uśmiechnęła się. – Dziękuję.

Brunet odwzajemnił ten gest.

*****************

Tymczasem w Pokoju Wspólnym Ślizgonów dwie dziewczyny obmyślały plan zdobycia księcia na bal.

-Pans, nie słyszałaś Dyrki? Nie może być ślizgon. – Astoria po raz setny tłumaczyła przyjaciółce takie oczywistości.

-To, z kim ja pójdę? – Pansy zrobiła zawiedzioną minę.

-Przekup kogoś.

-Jak?

-Och, czasem zachowujesz się jak dziecko, naprawdę. – Blondynka teatralnie wywróciła oczami. – Weź jakiegoś krukona i po prostu zapłać mu za bal. Ja idę z Marco. Nie jest to, co prawda Diabeł – zachichotała, – ale może być.

-I ile mu zapalisz?

- Dziesięć galeonów, nie ceni się za bardzo.

-Och. – Dziewczyna wstała. – Idę i ja.

Wychodząc minęła się z młodszą siostrą przyjaciółki.

-Co tam Mopsie, nie masz chłopka? – Zaczepiła ją blondynka.

-Mam. Ale ty z tym swoim utlenionym łbem możesz iść tylko z Wiepszlejem. – I zniknęła zanim sens tych słów dotarł do Daphne.

-Suka! – Warknęła dziewczyna.

-Hermiono – Brunet spojrzał na dziewczynę znad zapisanych zwojów pergaminu.

-Tak?

-Bo tak się zastanawiam, czy masz już kogoś na bal? – Zapytał.

-Och. – Zarumieniła się. – Nie, nie mam.

-A zechciałbyś pójść ze mną? Wiem, może nie jestem…

-Z przyjemnością z tobą pójdę. – Przerwała mu.

Radość rozpierała ją od środka.

Teraz będzie mogła dołączyć do przyjaciółek i cieszyć się nadchodzącym balem razem z innymi osobami!

Bal! Prawie podskakiwała idąc do siebie.

Nie pójdzie sama! Ma chłopaka!

Nic nie zepsuje jej tego dnia!

Życie jest piękne!

-Aż chce mi się śpiewać! – Zawołała głośno.

-Nie radzę. – Zimny głos sprowadził ją na ziemię.

-Malfoy. Cóż za nie miła niespodzianka. – Zmierzyła go wzrokiem.

-Jakoś nie wyglądasz na szczególnie zmartwioną. – Uniósł brwi.

-Nic ani nikt nie popsuje mi dziś humoru. – I nadal nucąc sobie coś pod nosem, minęła go i zaczęła wspinać się schodami na wyższe piętra.

-Zobaczymy – blondyn chwile przyglądał się jej malejącej sylwetce, po czym zawrócił i skierował się do Lochów. – Jeszcze zobaczymy.

Szedł zamyślony i nie zwracał na nikogo uwagi. Zatrzymał się dopiero na samym dole czując jak ktoś zaczął szarpać go za ramię.

-Diabeł? – Mruknął cicho.

-Taa. Co ty taki zamyślony? Krzyczę za tobą już od dobrych dziesięciu minut.

-Nieważne. – Burknął i razem ruszyli do Pokoju Wspólnego.

W środku było niewiele osób.

-Jak widać wszyscy polują na towarzystwo he, he – zaśmiał się. – A ty masz już kogoś? Słyszałem, że niektóre dziewczyny opłacają kolesi z innych domów.

-Mam.

-Oo. Kogo? Nie wiedziałem, że już kogoś zaprosiłeś. – Zdumiał się jego przyjaciel.

-Bo jeszcze nie zaprosiłem.

Blaise zrobił wielkie oczy.

-I czekasz, na co? Wiesz, zawsze ktoś może ci ją sprzątnąć sprzed nosa.

-Jakoś mnie to nie martwi.

-To, z kim „idziesz”? – Zrobił w powietrzu znak cudzysłowia.

-Z …

Donośny huk zagłuszył jego odpowiedź.

Z korytarza, gdzie mieściły się sypialnie dziewczyn zaczął sączyć się nieprzyjemny zapach. A zaraz za nim dało się słyszeć czyjeś wzniesione krzyki.

-Ja ci pokarze! – Głosy powoli się zbliżały. – Ty suko! Wyrwę ci te czarne kudły!

-Dalej! – Ktoś najwyraźniej świetnie się przy tym bawił.

-Ty utleniona zdziro! A masz! – Kolejne krzyki wypełniły pokój powoli zapełniający się uczniami. Zaklęcie oszałamiające pomknęło przez środek pomieszczenia i uderzyło w ścianę. Zaraz za nim mignął kolejny strumień a po nim następny.

-Co jest…? – Zapytał Blaise.

-Walka dziewczyn? – Do towarzystwa dołączył Lord. – Fajnie!

-Puść ją!

-Tak!

-Już ja jej pokarze, że ma się trzymać z dala od moich interesów!

-Puszczaj zapchlony mopsie!

-Ooo przegięłaś!

-Ha! Ha! Ha!

Na środek Pokoju Wspólnego wypadła grupka dziewczyn.

Pansy przyczepiła się Daphne do pleców, a blondynka próbowała ją zrzucić. Astoria chciała jakoś załagodzić całą sytuację uspakajając zarówno swoją młodszą siostrę jak i najlepszą przyjaciółkę. Rita dopingowała walczące dziewczyny, a Alexandra szeptała jej coś do ucha. Anna i Matylda ze znużonymi minami tylko przyglądały się całej tej sytuacji, która była dość komiczna.

Daphne miała podbite oko i ubranie w strzępach, a Pansy oprócz porwanych ciuchów miała też rozwaloną wargę. Wokoło fruwały kawałki materiałów jak i wyrwane włosy. Jak widać dziewczynom nie potrzebne są różdżki, aby wyrównać rachunki.

-DOŚĆ! – Krzyknął Draco, którego przestało bawić to przedstawienie.

Momentalnie wszystkie dziewczyny odwróciły się w jego kierunku i zamarły. Ich małe przedstawienie oglądał prawie cały ich dom. Aż dziw, że nikt nie wezwał Snape’a.

Pierwsza otrząsnęła się Pansy i puściła jasne włosy Daphne. Otrzepała ubranie i powiedziała:

- I tak wygrałam. – I razem z Astorią wyszły na korytarz.

-Tyyy – Zaczęła Daphne.

-Milcz. – Draco spiorunował ją wzrokiem i ona natychmiast się zamknęła i odmaszerowała do swojego pokoju.

- Nie ma, co – zaczął Lord. – Dobre przedstawienie. A właściwie, o co poszło? – Zwrócił się do swojej dziewczyny, jednak odpowiedziała mu Anna.

- O chłopaka. A o co innego te dwie idiotki mogły się pokłócić? – Westchnęła.

-Na bal? – Chciał się upewnić.

-Tak.

-To Dyrka nas załatwiła z tymi parami, nie? – Przytulił się do Rity.

-Nie przejmuj się skarbie, już to załatwiłam.

-Ooo jak? Będziesz udawać, że jesteś z innego domu? Ha. Ha. – Zaśmiał się.

-Nie. Idę z Deanem Tomasem, a ty, z Parvati Patil. Proste. A na balu się zamieniamy.

-Dzięki, że pytasz mnie o zdanie.

-Daj spokój kotek, Alex też tak robi.

-Tak? – Taha wtrącił się w ich małą wymianę zdań. Wszak on nie wiedział nic o żadnej zamianie. Co prawda Alexa wspominała coś, że ma plan, ale nie spodziewał się, że będzie on tak przebiegał. Od kiedy to ślizgońskie dziewczyny przyjaźnią się z tymi gryfońskimi?

-Tak. Ja idę z Kurtem, a ty z Victorią. – Dziewczyna złapała go za rękę.

-Z tą wariatką? Co zmienia wygląd, co chwile?

-Tak z nią. – Matylda także dołączyła do konwersacji. – I nie jest wariatką.

-Daj spokój, mówisz tak, bo przyjaźnisz się z rudą Wesleyówną.

-Okaż trochę wyrozumiałości. Dzięki Rudej nie musimy martwić się o pary. Na balu się zamieniamy i jest okej.

-Macie pomysły. – Blaise pokręcił głową. – Co sądzisz o… – rozejrzał się za Draconem, ale jego nigdzie nie było widać. Najwidoczniej zmyl się, gdy wybuchła ta jakże ciekawa dyskusja. Uśmiechnął się i ruszył do prywatnej sypialni przyjaciela.

Puk – puk!

-Czego pukasz? Właź. – Zza drzwi rozległ się głos młodego Malfoya.

Blaise wszedł do środka.

-To, co mówiłeś? Że, z kim idziesz? Bo nie usłyszałem. – Nalał sobie odrobinę Ognistej i usiadł na fotelu przed kominkiem. Upił łyk w momencie, gdy Draco powiedział:

-Z Granger.

Cały alkohol momentalnie został wypluty i wylądował na dywanie. Chłopak zaczął kaszleć i wytrzeszczać oczy.

-Że, co?!

Hermiona leżała w swoim pokoju zastanawiając się, jaką założy sukienkę.

No i oczywiście skąd takową weźmie?

Zaraz jednak przypomniało jej się, że w sobotę przed balem jest wyjście do Hogsmade, więc będzie mogła zakupić sobie odpowiedni ciuszek.

Może czerwony? Zastanawiała się w myślach. Albo mała czarna? Mam ładne nogi, trochę czaro-opalacza i będą wyglądały jak po urlopie w Tunezji. Uśmiechnęła się. A włosy? Może jakoś fikuśnie je zepnę? Podrapała się po brodzie.

-Och! – Westchnęła. – Życie jest piękne!