Pojedynek Serc: Rozdział pięćdziesiąty siódmy

Rozdział pięćdziesiąty siódmy: Powrót.

*****

Za górami, za lasami, za siedmioma wzgórzami, w malowniczej dolinie mieściło się pewne Królestwo. Stał tam ogromny Zamek z wieloma wieżami. W jednej z nich, na samym szczycie uwięziona była Księżniczka o nieziemskiej urodzie.

O ową piękną niewiastę ubiegało się wielu kawalerów. Należeli do nich prości chłopi, rzemieślnicy, a także książęta, jednak żaden z nich nie dał rady pokonać Smoka, który strzegł wejścia do wieży Księżniczki. Wszyscy ginęli w strasznych męczarniach.

Pewnego razu do Wioski przybył Młody Książę, pochodzący z bardzo dalekiego królestwa. Usłyszał od chłopów o uwięzionej Księżniczce i postanowił Ją zobaczyć.

Krążyło o Nim wiele legend. Podobno Młody Książę pokonał kilka smoków i nie odniósł z tych potyczek żadnych szkód. Ludzie powiadali, że jest on synem Anielicy i Smoka. Mówili też, że ma moc zarówno nad ludźmi jak i zwierzętami.

Był jedyną nadzieją ludzi w Wiosce, którzy chcieli uwolnienia Księżniczki.

Będąc już na miejscu, Młody Książę pokonał Smoka i uwolnił Księżniczkę. Była Ona tak piękna, że się w Niej zakochał, tak jak Ona w Nim.

Wbrew woli ludzi z Wioski zabrał Ją do swojego Królestwa.

W ogólnym hałasie i wrzawie zakochani odjechali na rumaku Młodego Księcia ku zachodzącemu słońcu.

Koniec.

Tylko zaraz, zaraz…

Przecież to nie ta bajka!

Więc jeszcze raz…

Za górami, za lasami, za siedmioma wzgórzami, w malowniczej dolinie… STOP! Jakie góry? Alpy? Andy? Karpaty? A lasy? Czy może to jakiś park? Wzgórza… nie mam pojęcia, o co chodzi…

I ta malownicza dolina. Owszem zgodzę się, że zarówno w Anglii, jak i w Bułgarii i Francji są malownicze doliny, ale jakie królestwo?!

Bułgaria i Francja, Francja i Bułgaria… Anglia… A tak! Już wiem!

Zatem od nowa: 

Zapraszam na kolejny rozdział pod tytułem: Powrót.

Gryfonka obudziła się z zapuchniętymi oczami i zatkanym nosem.

- Tak się kończy płakanie do późna – powiedziała głośno i się przeciągnęła. – Która to godzina? – Zerknęła na zegarek na ręku, ale było zbyt ciemno. Wstała i podeszła do okna.

Mijając łóżko Max, stwierdziła, że ta się jeszcze nie pojawiła.

Oparła dłonie na zimnym parapecie i wyjrzała.

Księżyc świecił wysoko oświetlając błonia zamku. Migoczące gwiazdy rozsiane były po całym niebie.

Z pewnością była późna godzina.

Hermiona odwróciła się i chwytając ciepłą bluzę wyszła z sypialni.

Idąc ostrożnie, aby na nikogo nie trafić, wyszła na zewnątrz.

Rozejrzała się uważnie dookoła i po stwierdzeniu, że w pobliżu nie ma żywej duszy, puściła się biegiem w stronę lasu.

Nie wiedziała tylko, że z jednej z wież obserwuje ją pewien chłopak…

*

Blondyn leżał na łóżku i bezmyślnie wpatrywał się w sufit.

- W twoich snach Malfoy… – gdzieś z głębi pomieszczenia rozległ się słaby szept.

Chłopak poderwał się na równe nogi.

- Co do cholery? – Rozejrzał się uważnie.

Cisza.

W zamyśleniu drapie się po głowie.

- Muszę być przemęczony…

Wstał i poszedł do łazienki. Opłukał zimną wodą swoją twarz, a zerkając w lustro stwierdził, że ma zapuchnięte oczy.

- Masakra – odwrócił się i wyszedł.

Postanowił się przejść. Odetchnąć świeżym powietrzem, odpocząć.

Może to dziwne, ale on lubił być nocą sam.

Wieczór, to, co innego, zwłaszcza, jeśli mógł go spędzić z dziewczyną.

Ale noc… to był jego czas, jego chwila.

Swe kroki skierował nad jezioro.

Wysoko na niebie, księżyc był w pełni i odbijał się w czystej i nieruchomej tafli. Towarzyszyły mu gwiazdy, które dzięki bezchmurnemu niebu były doskonale widoczne.

Spokój.

Usiadł na ławce i wpatrywał się w ciemną wodę.

Westchnął i oparłszy się wygodnie o ławkę zamknął oczy.

Relaks.

*

- Buaha, ha, ha, ha, ha!

Blaise Zabini zaśmiewał się donośnie w pokoju wspólnym Ślizgonów. W ręku trzymał list od Dracona.

- Ej! Diable! Z czego ryjesz? – Zapytał Flint.

- Ha, ha, ha, ha, ha – nie przestawał, tylko podał owy pergamin dla chłopaka. – Czytaj! Ha, ha, ha!

- Diable! Ratuj! Zero alkoholu! Zero NORMALNYCH panienek! Żadnych dopalaczy! Nic! Ratuj mnie! Nie mogę TU spędzić Świąt! Ha, ha, ha, ha, ha! Draco Malfoy prosi o ratunek! Ha, ha, ha, ha! – Flint przeczytał krótką wiadomość na głos, czym spowodował ogólną radość w pokoju. – I pomyśleć, że Ognistej brakuje mu najbardziej. Ha, ha, ha, ha!

Chłopcy jeszcze długo robili sobie żarty z sytuacji Smoka, spekulowali na temat miejsca jego pobytu, długości i powrotu.

- Nie no, nie mogę. Nic nie wymyślę – Lord rozłożył ręce w geście bezradności. Na jego szyi wisiała Rita.

- Nic nie wiecie, naprawdę? – Zapytała dziewczyna. Spojrzała na brata.

- Nic – odpowiedział K2.

- Myślicie…

- Diable, siódme piętro, pięć minut – przerwała Ricie Matylda.

- Lecę – Diabeł zerwał się z miejsca i już go nie było.

- Pali się czy co?

- A bo ja wiem?

Anna spojrzała na Ritę, a ta wzruszyła ramionami.

- Gdzie on tak gania, codziennie? – Rzucił pytane Lord.

Nikt mu nie odpowiedział.

*

- To parszywa krowa!

- Victorio Sharpe! Jak ty się wyrażasz?! – Jenny miała oburzoną minę. – Przesadzasz.

- Wcale nie – Tory, dziś z wściekle zielonymi włosami założyła ręce na piersi. – Jak ona mogła powiedzieć, że to nie nasza sprawa?

- Normalnie – tylko Jen była gotowa postawić się przyjaciółce. Jess milczała, a Ginny się gdzieś zmyła. – Wiedziałaś, że może tak powiedzieć. To jej prawo.

- A my nie mamy prawa się martwić?

Milczenie jest złotem.

*

Kilka godzin wcześniej.

- Monitoruje ich cały czas. Są bezpieczni.

- Wiem Albusie, ale sam rozumiesz, to już pięć tygodni. Mieli tam spędzić tylko miesiąc.

- Nic im się nie stanie. Może w końcu nauczą się szanować siebie nawzajem – powiedział Snape.

- Severusie… nie rozumiesz…

- Minerwo – dyrektor Dumbledore spojrzał na kobietę sad swoich charakterystycznych okularów połówek. – Nie martw się. Już nie długo.

- Ale …

- Dumbledore ma racje – Snape wstał z zajmowanego krzesła. – Już nie długo – dodał i wyszedł.

Mężczyzna znajdujący się na portrecie uśmiechnął się.

- Już nie długo – i także zniknął ze swoich ram.

Kobieta, która od dłuższego czasu stała, opadła na dyrektorski fotel. Westchnęła.

- Świetnie! Nic mi nie musicie mówić. Nic! – Po czym wyjęła z szuflad jakieś dokumenty i zaczęła je uzupełniać.

*

Od tych wydarzeń minęło kilka dni.

Dziś na kalendarzach widniał piętnasty listopad.

Piętek. Wolny weekend, a także jutrzejszy wypad do Hogsmade, z którego plonowało skorzystać sporo uczniów.

Czterdziesty czwarty dzień kary pewnych uczniów.

CZTERDZIESTY CZWARTY!

*

W sobotę rano zarówno panna Granger, jak i pan Malfoy otrzymali listy z Hogwartu. 

Witam!

Pańska kara właśnie dobiegła końca.

Oczekuję Pana/Pani najpóźniej w niedzielę wieczór.

Żywię nadzieje, iż wszystko w porządku.

Z poważaniem.

M. McGonagall.

Dyrektor Hogwartu

Szkoły Magii i Czarodziejstwa

- Boże to koniec! Wracam! – Wykrzyknęli jednocześnie Hermiona i Draco. – Jak ja tęskniłam / tęskniłem!

*

-Nie mam zamiaru spędzić w tej cholernej szkole ani minuty dłużej – Hermiona w ekspresowym tempie spakowała wszystkie swoje rzeczy. Po sprzątała lekki nieład, odniosła wypożyczone książki do biblioteki i z uśmiechem na twarzy poszła do dyrektora.

- Panna Granger – Igor Karkaroff **** wstał zza biurka i podszedł do dziewczyny. – A więc się żegnamy – westchnął. – Mam nadzieję, że pożyteczne spędziłaś u nas czas.

- O tak, dziękuję – dziewczyna lekko zbladła. – Było ciekawie.

- Ja myślę – wrócił do biurka, wziął do ręki zapieczętowaną kopertę i podał Hermionie. – Oddasz to swojej dyrektorce.

- Dobrze.

- Twój transport będzie czekał za dwadzieścia minut przy głównym wejściu. Powodzenia.

*

- Chlać, wszczynać burdy, znów chlać, zaliczać laski … – Draco z tego szczęścia zaczął sobie podśpiewywać.

Błyskawicznie się spakował, kilkoma zaklęciami doprowadził pokój do normalności i wzdychając skierował się do dyrektorki.

- No to zostało mi najgorsze. Starcie z samym smokiem – zachichotał z własnego żartu.

Skrótami przemierzył opustoszałe korytarze i stanął pod jej gabinetem. Zapukał i wszedł.

- O Moi, nie dobri chłopiec – Madame Maxime uśmiechnęła się do niego. – Zaprasi – ręką wskazała mu krzesło naprzeciw siebie.

Malfoy posłusznie usiadł.

Olbrzymka spojrzała na niego nadal się uśmiechając.

- Oby twoi kara była ucząca, ja esperer que* ty u naszy szkoli szczękliwy był – wzięła do ręki kopertę. – Prosi – podała mu ją mówiąc: - To dla twoi dyrektory.

- Dziękuję – wstał.

Madame Maxime również wstała.

-No, to ja merci**. Twoi powrót będzi za dwadzieści minut pod wrota.  Powodzeni mali chlopiec.

Wyszedłszy na korytarz Draco odetchnął z ulgą.

Obrócił w dłoni kopertę. Zapieczętowana.

- Szlag. Ciekawe, co tam jest? – Zastanawiał się idąc po raz ostatni do sypialni.

*

Pospiesznie żegnając się z kilkoma osobami, tak jak tu przybyli tak i wrócili.

Dziewczynie towarzyszył chodny i opanowany mężczyzna.

Chłopakowi, wyluzowana i wesoła kobieta.

Młodzież, co prawda, tak jak i na początku tak i teraz nie widzieli twarzy swoich „opiekunów”, ale podświadomie przeczuwali, jacy są.

Kiedy wreszcie poczuli szarpnięcie w okolicy pępka i lekki wir, mimowolnie się uśmiechnęli.

Wracali. Naprawdę wracali.

Mocno uderzyli w twardą ziemię przed bramą strzegącą wejścia do Hogwartu i otrzepując się z piachu i drobnych śmieci, wstali.

Ich bagaże były już na miejscu.

Hermiona nieco wolniejsza, powoli i z gracją wstała. Stwierdziła też, że ktoś się jej przygląda.

- Granger! – Już w następnej chwili była w powietrzu. – Ty głupia krowo! Jak ja za tobą tęskniłem!

- Malfoy! – Pisnęła dziewczyna. – Ty kretynie! Puszczaj mnie! – Jednak pomimo udawania złości jej oczy się śmiały.

Chłopak postawił ją na ziemi.

- No – Hermiona poprawiła płaszcz i w końcu na niego spojrzała. – A ty, co taki blady? Schudłeś? – Uśmiechnęła się.

- Za to tobie przybyło tu i ówdzie – nie pozostał obojętny.

- Świnia! – Odwróciła się.

- Oj Granger, Granger – pokręcił głową. – Nie widzieliśmy się prawie dwa miesiące a ty znowu chcesz się rozstać?

- Jak chcesz wiedzieć, to wcale za tobą nie tęskniłam.

- Wmawiaj to sobie, wmawiaj – złapał ja za rękę. – Chodź, umieram z głodu – i pociągnął zszokowaną dziewczynę na błonia.

- Co ty ćpałeś? – Zwróciła się do niego zaskoczona.

- Nic. Po prosu cieszę się, że tu wróciłem. Może to dziwne, ale tęskniłem za tym miejscem.

-To nie jest dziwne. Ja też tęskniłam.

Weszli na schody.

- Rozejm?

- Tylko przy psorach.

- Jak zawsze.

- Witaj w domu, Granger.

- Witaj w domu, Malfoy.

Po czym każde z nich poszło w przeciwnym kierunku.

Wrócili.

Wrócili do domu.

Czy będzie lepiej?

To wiedzą tylko oni sami. 

******************************************

*esperer que - tł. Mam nadzieję, że

** merci - tł. Dziękuję