Pojedynek Serc: Rozdział sześćdziesiąty drugi

Rozdział sześćdziesiąty drugi: „Wiem, co kombinujesz.”

 *****

Hermiona po jakże ciekawej lekcji, jaką była transmutacja postanowiła dla odprężenia … polatać.

Tak, więc następnego dnia, nie stawiwszy się na śniadanie od razu udała się na błonia, przykryte śniegiem.

Mijając dosłownie garstkę uczniów starała się wtopić w otoczenie. Bo jak wytłumaczy potencjalnym zainteresowanym, że nie potrzebuje kurtki wychodząc na dwór?

Rozglądając się na boki, w poszukiwaniu znajomych twarzy dotarła, prawie niezauważona do samych wrót.

Rozejrzała się pospiesznie na wszystkie strony i wyślizgnęła z zamku.

Odetchnęła głęboko, kiedy znalazła się za wrotami.

Lekki, jednak mrożący wiaterek targał jej rozpuszczonymi włosami, jednak ona nie zwracała na niego uwagi. Biegiem, brodząc prawie po kolana w śniegu dotarła do chatki Hagrida. Przemknęła na tyły domku i przebiegając przez ogród, zmieniła się w pięknego orła.

Nareszcie czuła się wolna!

Wolna i nieśmiertelna!

Zataczają coraz to większe koła nad powoli zamarzającym jeziorem, zaczęła oddalać się w stronę Zakazanego Lasu.

Po chwili zniknęła z pola widzenia.

Tymczasem po pierwszej lekcji.

-Nie widziałeś Hermiony? – Ron zwrócił się do Harry’ego.

-Nie. Może źle się poczuła?

-Nic takiego wczoraj nie sugerowała, czy coś…

-Zapytaj Ginny. – Zasugerował Wybraniec. – O! Tam idzie!

Wskazał na rudą czuprynę podskakującą na korytarzu.

Brat dopadł ją, kiedy wspinała się na wyższe piętro.

-Ej! Mała – Zawołał.

-Tylko nie mała! – Oburzyła się Ginny.

-Dobra, dobra. – Ron machnął lekceważąco ręka. – Nie widziałaś dziś Hermiony? Nie była na śniadaniu, na zaklęciach też nie.

-Hmmm – zamyśliła się dziewczyna. – Nie, nie widziałam jej. Ale może zasnęła w bibliotece? – Zasugerowała.

-Nie, już tam byłem. – Ron podrapał się po głowie. – Martwię się o nią.

-O nią czy o to, że nie masz notatki na popołudniowe lekcje. – Odparła Gin. – Weź się do roboty. W tym roku zdajesz egzaminy, a Hermiona nie zda ich za ciebie. Cześć – i odmaszerowała na górę.

Hermiona nie pojawiła się na następnej lekcji. Nie zjawiła się też na obiedzie i kolacji. Przez cały piątek nikt jej nie wiedział.

Nie dawała znaku życia także w weekend, kiedy to przyjaciele dobijali się do jej komnat.

Pozostała głucha na ich krzyki i wołania, bo po prostu nie było jej w zamku.

Ale o tym nie wiedział nikt…

Prawie nikt.

Hermiona spędziła cudowny i długi weekend w swoim zakątku ciesząc się samotnością, którą tak lubiła ostatnimi czasy.

Miała czas na przemyślenia.

Na zrelaksowanie się i zapomnienie o problemach życia dorosłego.

W prawdzie niedługo czekał ją ważny egzamin, ale nie przejmowała się nim. Wiedziała, że zda go dobrze. Ba! Najlepiej jak się da. Wszak nie na darmo mówią o niej „najzdolniejsza czarownica”.

Rankiem w poniedziałek dziewczyna całkowicie zrelaksowana i wypoczęta stawiła się na śniadanie. Oczywiście nie obyło się bez pytań gdzie była, co robiła i czemu się nie odzywała. Jednak wszystkie je zbywała machnięciem ręki, mówiąc:

-Jestem osobą, która odpowiada sama za siebie i nie muszę się nikomu spowiadać z tego, co robię, gdzie i z kim – zaakcentowała i szybko skończywszy śniadanie oddaliła się.

W spokoju minęły je kolejne dwa dni.

Do balu pozostało dosłownie kilka dni, a ona nie miała się, w co ubrać.

Po środowym śniadaniu postanowiła, że się „zerwie” z popołudniowych lekcji i kupi sukienkę.

Jednak, kiedy wracała z obiadu przydarzyła się niespodziewana dla niej rzecz…

*

-Jako to nie idzie?! – Krzyknęła mocno wkurzona gryfonka.

-Och, tak mi przykro. Powiedział, że jest chory... – Krukonka pocieszająco klepała ją po ramieniu.

–Już ja sobie z nim porozmawiam. – Przerwała jej już nieco spokojniej. – Gdzie on jest?

-Rano pojechał do domu. Tłumaczył, że źle się czuje. – Dokończyła szybko w obawie, że ta jej znowu przerwie.

Dziewczyna westchnęła, oparła się o ścianę i osunęła na podłogę chowając głowę w rękach.

-To, z kim ja teraz pójdę? – Zapytała swoich kolan.

-Tak mi przykro, na prawdę. – Cho uklękła obok niej. – Masz jeszcze trochę czasu, na pewno kogoś znajdziesz. – Spojrzała na zegarek. – Kurczę, mam trening. Musze lecieć. – Wstała. – Trzymaj się. Pa – i już biegła korytarzem w stronę wyjścia.

Hermiona znowu westchnęła i wstała.

Zamierzała znaleźć sobie kogoś innego skoro Roger najzwyczajniej w świecie ją WYSTAWIŁ.

„Dziwny” – pomyślała. – „Najpierw robił podchody by mnie zaprosić, a teraz udaje chorego.” Pokręciła głową.

-Mam jeszcze czas. – Powiedziała głośno.

-Obawiam się, że jednak nie masz. – Jak z pod ziemi wyrósł przed nią Draco Malfoy w obstawie Goyla i Crabba. Co było dziwne, bo ostatnio z nimi nie spędzał zbyt wiele czasu.

-Nie wiem, o co ci chodzi. – Dziewczyna próbowała go wyminąć. Niestety drogę zagrodzili jej jego goryle.

Odwróciła się do niego kamienną twarzą.

-Czego chcesz? – Zapytała nawet nie siląc się na uprzejmość.

-Może trochę grzecznej, co Granger? Nie nauczono cię kultury? Do lepszych trzeba zwracać się z szacunkiem.

-Na mój szacunek trzeba sobie zasłużyć. – Powiedziała twardo, spoglądając przy tym w jego oczy.

-Uważaj, bo ten niewyparzony język może cię drogo kosztować.

-Grozisz mi?

-Tylko ostrzegam.

-Nie boje się ciebie.

-Zacznij.

Chwila ciszy, oboje stoją nieruchomo wpatrując się w siebie. Ona ze złością bijącą od twarzy, on z drwiącym uśmiechem.

-Masz szczęście. – Mówi w końcu chłopak.

-Zmieniasz szkołę? – Mówi ta z nadzieją w głosie. – Marne to szczęście na ostatnim roku, ale zawsze coś. – Po czym uśmiecha się cynicznie.

Draco mruży oczy. Uśmiech gaśnie na jej ustach i lekko podenerwowana cofa się o krok, jednocześnie szukając drogi ucieczki. Wszak nie wiadomo, o co mu może chodzić.

-Czyżbyś zaczynała się bać? – Mówi i nie dając jej odpowiedzieć, kontynuuje. – Masz szczęście, bo tak się składa, że też nie mam pary na bal i możesz mi towarzyszyć.

- W szkole jest ponad setka dziewczyn, a ty chcesz iść na bal ze szlamą? – Pyta drwiąco. To tak jakby McGonagall zrobiła wolną lekcje!

-Zgadza się. – Draco zakłada ręce na piersi i opiera się o ścianą, lustrując wzrokiem zdumioną dziewczynę.

- Gdzie jest haczyk? – Hermiona mruży oczy.

-Nie ma. – Pada spokojna odpowiedz.

Dziewczyna prostuje się dumnie, podchodzi do chłopaka i popycha go palcem.

-Wiem, co kombinujesz, ale nie uda ci się to. Mam jeszcze czas. Znajdę parę na bal. – Po czym odwraca się, mija zdumionych osiłków i odchodzi znikając za zakrętem.

Draco nadal stoi w miejscu. Uśmiecha się, kręcąc głową.

-Nie znajdzie głupia. – Następnie razem ze swoją ochroną odchodzi.

*

Malfoy w jednej kwestii miał racje. Dziś jest środa.  Ostateczny termin znalezienia sobie pary wypadał na dzisiejszy wieczór, a mianowicie na dzisiejszą kolację.

*

Hermiona mimo usilnych prób, błagania, a nawet gróźb, nie znalazła partnera na Bal Bożonarodzeniowy.

-Co z wami wszystkimi jest?! – Krzyczała raz po raz.

Potrzebując odrobiny pocieszenia, udała się po Pokoju Wspólnego Domu Lwa.

Wchodząc, zauważyła przed kominkiem Ginny zatopioną w jakiejś lekturze. Usiadła obok niej z niewesoła miną.

-Nie ma! Żadnego! W całej tej cholernej szkole! – Wybuchneła.

-Hermiono Granger, wyrażaj się jak przystało na porządną uczennicę tej cholernej szkoły. – Zwróciła jej uwagę Ruda, po czym obie wybuchnęły śmiechem.

-Nie znalazłaś? – Powiedziała już spokojniej Ginny.

-Nie. – Westchnęła i opadła głębiej w fotel.

-Nie przejmuj się.

-Łatwo ci mówić. Zostali sami ślizgodni i kilku skretyniałych puchonów, a nawet oni nie chcieli ze mną iść. I jeszcze to głupie losowanie na kolacji. Może w ogóle nie pójdę na bal?

-Daj spokój. Nie przejmuj się. Może nie trafisz na najgorszego. – Lekki uśmiech, mający ją pocieszyć, niestety z miernym skutkiem.

Powtórne westchnienie.

-Harry idzie z Cho, Ron z Luną, ty z … – spojrzała w skupieniu na przyjaciółkę. – Ginny, a z kim ty idziesz?

-Yyyy a nie mówiłam ci?

-Nie. – Hermiona wyprostowała się, patrząc jej w oczy. – Nic nie mówiłaś. – Uśmiechnęła się widząc lekkie zażenowanie na twarzy młodszej przyjaciółki. – Nie powiesz mi, że z …

-A nawet, jeśli to, co?

-A to, że mogłaś mi powiedzieć! Wow! Gin! Gryfonka i ślizgom! Kto by pomyślał? – Pokręciła głową, nadal lekko nie dowierzając.

Ilekroć pytała Rudą o Zabiniego, ta nabierała wody w usta i milczała tak długo, aż temat nie został zmieniony. A tu proszę, jednak coś poważniejszego się szykuje.

-Tylko nie mów Ronowi. Wścieknie się.

-A jak zamierzasz ukryć przed nim ten fakt?

- Po prostu będę go unikała. – Dziewczyna się uśmiechnęła. – Nie jestem małym dzieckiem, nie trzeba mnie prowadzić za rączkę. Umiem o siebie zadbać lepiej niż niejeden chłopak.

-Co prawda, to prawda. – Wystarczyło tylko przypomnieć sobie te upiorogacki w zeszłym roku. To było coś.

Każda z nich pogrążyła się we własnych myślach.

Hermiona zerknęła na wielki zegar wiszący na ścianie. Zostało jej kilka godzin spokoju, zanim pozna wyrok.

Z bijącym sercem i duszą na ramieniu szła do Wielkiej Sali. Wyglądała przy tym jakby szła na ostatni w swym życiu posiłek.

Nawet nie podejrzewała jak los zechce z niej dziś zakpić!

Wystraszona i niezwykle blada usiadła między Ginny a Jenny. Naprzeciwko czekały dwa wolne miejsca na Harry’ego i Rona. Przy sąsiednim stole, na wprost niej siedział Malfoy i pomachał do niej, a dalej, STOP! Wróć! „Malfoy do mnie pomachał?” – Pomyślała blednąc jeszcze bardziej.

-Miona! Niedobrze ci? – Zapytała Gin, podążając za wzrokiem przyjaciółki. –Aaa. – Już zrozumiała. – A wiesz, że Malfoy też nie ma pary?

-Wiem. – Hermiona głośno przełknęła ślinę. – Zaproponował mi żebym z nim poszła.

-Och! To… – Ale Ginny nie wiedziała jak ma to skomentować, więc pozostawiła tą kwestie bez odpowiedzi.

-Uf! Ale jestem zmęczony! – Do stołu właśnie przysiadł się Ron, a zaraz za nim Harry klapnął koło niego. –Mówię wam, co za męczarnia!

-Oj przestań, tylko narzekasz. – Victoria, która razem z chłopakami miała szlaban usiadła, koło Jenny. – Było … interesująco.

-A, co interesującego jest w sprzątaniu sowiarni? Powiedz mi, bo ja nie wiem. – Burknął zły rudzielec.

-Hermiono, masz parę? – Zapytał Harry, chcąc przerwać wiszącą w powietrzu kłótnię. Cho powiedział mu, że Roger nagle zachorował. Aż było to podejrzane.

-Nie. – Wycedziła przez zęby.

-Wiesz, to jakieś podejrzane jest. – Wtrącił się Ron. – W szkole jest tulu chłopaków, a żaden nie chce z tobą iść? Bo nie wierzę, że każdy ma partnerkę z innego domu.

-Mnie też… – Zaczęła Hermiona, ale uciszyła się, bo właśnie wstała dyrektorka zamierzając coś ogłosić.

-Ciii…

-Moi drodzy. – Szmer rozmów zamilkł jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. McGonagall rozejrzała się po wpatrzonych w nią uczniach. Wiedziała, co za chwile się stanie, ale nie miała na to wpływu. Ta decyzja została podjęta bez jej poparcia. – Jak wiecie dziś minął ostatni termin znalezienia sobie pary na tegoroczny Bal Bożonarodzeniowy. Ci z was, którzy znaleźli sobie drugą połówkę, zapewne już się na to cieszą. Natomiast ci z was, którzy tego szczęścia nie mieli, zaraz ja uszczęśliwię. Panie Filch. – Zwróciła się do woźnego, który czaił się z boku stołu nauczycielskiego. – Proszę przynieść szkatułę.

Woźny ustawił ją przed stołem prezydialny, zza którego wyszła teraz dyrektorka.

-Wyczytam teraz alfabetycznie imię i nazwisko, oraz dom dziewczyny, która podejdzie i wylosuje kartkę z nazwiskiem partnera.

- Granger Hermiona, Gryffindor!

*** 

Witam, to ost z napisanych i odnowionych rozdziałów, po nim odpoczywam na chwilke od Pojedynku, ale tylko po to aby skonczyc Spiralę Nienawiści.

Zatem do napisania! 

Pozdrawiam 

Esper <3

 PS: Pamietajcie o rozdziale sześćdziesiątym trzecim pt Intruz, który byl opublikowany duzo wczesniej ;))

Pojedynek Serc: Rozdział sześćdziesiąty pierwszy

Rozdział sześćdziesiąty pierwszy: Gdyby tylko znali prawdę.

 ****

- Że co?! – Diabeł wypluł alkohol. – Jak to z Granger?

- Normalnie. Czego nie rozumiesz? – Draco wstał, podszedł do barku i sobie także nalał szklaneczkę.

- No tego, że akurat z NIĄ. TO Granger.

Po tych jakże ciekawych informacjach, Blaise był w ogromnym szoku. Jasne, chciał, aby przyjaciel znalazł sobie normalną dziewczynę. Ba! Nawet z Ginny myślał o tym, aby Smok mógł kręcić z Granger. Pasowali do siebie. Oboje o skrajnych przeciwieństwach, a mimo to doskonale się uzupełniali.

Jednak teraz, gdy usłyszał, że on naprawdę chce z nią iść, coś mu nie pasowało.

Draco jest typem porównywalnym do zwierzyny. Nie jest jednak ofiarą. Jest zdobywcą.

Z prostego rachunku, Blaise wywnioskował, że skoro Smok jest drapieżnikiem, to ona będzie jego ofiarą.

„Cholera. Gin mnie zabije.” Pomyślał.

- Przemyślałeś to? – Spróbował z innej strony. – Wiesz, słyszałem, że ona już z kimś idzie.

Draco cwaniacko się uśmiechnął.

- Jakoś mnie to nie martwi. – Wypił zawartość swojej szklanki i odstawił ją na szafkę.

„Czyli ma plan.”

- Blaise…

- Tak?

- Przyjaźnimy się, prawda? – Zapytał poważnie.

- Oczywiście.

„Cholera!” Zaklną w myślach Diabeł.

Noc prawie wszystkim upłynęła spokojnie.

Niektórzy w zamku spędzili ją bezsennie, zastanawiając się, co przyniosą dalsze dni.

Hermiona wstała rankiem wypoczęta i gotowa do nauki.

Czekały ją dwie godziny transmutacji na początek. Numerologia, a po obiedzie starożytne runy i dwie godziny zielarstwa.

Pełna zapału poszła na śniadanie.

Mimo bardzo wczesnej pory jak na poniedziałek, w Wielkiej Sali konsumowało już śniadanie połowa szkoły.

Dziewczyna rzuciła krótkiej „hej” i usiadła przy swoim stole obok Jenny.

- Reszta śpi? – Zagadnęła.

- Tak. – Blondynka westchnęła. – Wczoraj mieli trening i chyba coś poszło nie tak, bo wrócili w podłych nastrojach.

- Och. – Nałożyła sobie na talerz owsianki i polała ją syropem malinowym.

Szybko skonsumowała posiłek i wstała.

- Już idziesz?

- Tak, muszę skoczyć na chwilę do biblioteki. Zostawiłam tam książkę do numerologii.

- Ale numerologię mamy trzecią.

- Wiem, ale podczas przerwy się nie wyrobię. Lecę. Zobaczymy się na transmutacji.

- Pa!

Truchtem pokonała odcinek dzielący Wielką Salę z biblioteką.

Wchodząc do środka od razu skierowała swoje kroki do stolika, przy którym wczoraj siedziała.

Na szczęście jej książka leżała na miejscu nienaruszona. Szybko ją zgarnęła i udała się na lekcje.

- Moi drodzy – zaczęła profesor McGonagall. – Musicie wiedzieć, że nie życzę sobie takiej sytuacji, jaka miała miejsce pod koniec piątej klasy. Nie widzę powodu, dla którego miałabym naciągać komuś ocenę z jakiegokolwiek przedmiotu. Dlatego też w drugim semestrze zbiorę najsłabszych uczniów i przydzielę grupę korepetytorów. – Rozejrzała się po klasie. – Każdy, kogo wyznaczę będzie odpowiednio musiał uczęszczać na dodatkowe lekcje jak też przykładać się do udzielanych korepetycji. Mam nadzieje, że to zrozumiałe. A teraz do lekcji. – Machnęła różdżką i na tablicy pojawiło się zdanie: „Zaawansowana transmutacja – animag – jak tego dokonać i czym może skutkować nieumiejętność w transmutacji własnego ciała.”

- Jak widzicie, dziś zaczniemy trudną do nauczenia sztukę animagii. Możecie być pewni, że pytania z tego zakresu pojawią się na owutemach. Nie oczekuję, że ktokolwiek z waszego rocznika pozna szczegóły z tego zakresu, jednak było by mi niezwykle miło, gdyby komuś się to udało. – Spojrzała zwłaszcza na pannę Granger i pannę Volley.

Obie lekcje polegały w dużej mierze na robieniu notatek, z tego, co mówiła nauczycielka.

Profesor McGonagall kilka razy zaprezentowała się pod postacią kota, aby pokazać im, na czym polega taka zamiana.

- Nie zawsze możemy zamienić się w takie zwierzę, jakie lubimy czy uważamy za wzór. Są, były przypadki, kiedy osoby pragnące zmienić się na przykład w duże i silne zwierzę ulegały wypadkom przy pracy i do dziś spędzają miło czas w szpitalu Świętego Munga. Na dziś to wszystko. Miłego dnia.

Zabrzmiał dzwonek na przerwę.

- Hermiono, Jenny zostańcie na chwilę.

Nauczycielka poczekała, aż wszyscy opuszczą klasę, po czym zwróciła się do swoich najlepszych uczennic.

- Chciałabym abyście od drugiego semestru zajęły się douczaniem słabszych uczniów. Wiem, że macie dużo zajęć, jednak mam nadzieję, że się zgodzicie. Były by to dwa, trzy dni w tygodniu po dwie, trzy godzinki. Co wy na to?

- W jakich godzinach przebiegałyby te dodatkowe lekcje? Musiałabym podzielić je między dyżury na korytarzach. – Zapytała trzeźwo Hermiona. W głowie obliczała godziny swojego planu zajęć.

- Wszystko byśmy ustaliły, jak zbiorę te słabsze osoby. Oczywiście nie byłybyście same. W szkole jest kilku wybitnych uczniów. Więc zawsze można ustalić to tak, aby wszystkim pasowało i nie kolidowało z innymi obowiązkami.

- Ja się zgadzam. Nie mam wieczorami żadnych zajęć. Tyle, co się pouczyć i odrobić lekcje, o mogłabym robić na tych zajęciach dodatkowych. – Powiedziała Jenny.

- Hmm – zamyśliła się Hermiona. – To i ja się zgadzam. – Uśmiechnęła się.

- Bardzo się z tego cieszę. Bliższe informacje otrzymacie jeszcze przed nowym rokiem. A teraz zmykajcie na lekcje.

- Do widzenia. – Obie odpowiedziały razem i wyszły.

Będąc już pod klasą do numerologii Hermiona zwróciła się do Jenny.

- I co? Dobrze, że rano zabrałam tą książkę.

- Masz rację. – Weszły do klasy i zajęły swoje miejsca.

- Goyle, Crabbe – Malfoy zwrócił się do dwóch osiłków, pełniących role jego ochroniarzy. – Mam do was sprawę.

- Oczywiście.

- Jasne.

Wieczorem w pokoju wspólnym Gryffindoru.

- Chciałbym być animagiem. – Rozmarzył się Harry.

- Ja też. – Dołączył do niego Ron. – Ale to bardzo trudne.

- Musiałeś psuć mi tą radość z marzeń?

- To tylko suche fakty. – Westchnął rudzielec. – A w co byś się chciał zmieniać?

- Chyba w dużego psa, jak Syriusz. A ty?

- Ja chciałbym umieć latać. Ale też chciałbym być, o! Hipogryf! Chciałbym się zmieniać w hipogryfa. A ty, Hermiono?

- Sama nie wiem. Może orzeł?

- Kto, jak kto, ale ty masz największe szanse aby zostać animagiem. – Odpowiedziała Tory.

- Daj spokój. – Uśmiechnęła się. Gdyby tylko znali prawdę.

Pojedynek Serc: Rozdział sześćdziesiąty

Rozdział sześćdziesiąty: Z Granger.

 *****

Wszystkiego Najlepszego Kochana!;*

Tysiąc buziaków Poem!;*

               

 ********

Draco jak burza wypadł z Pokoju Życzeń.

Biegiem pokonał schody i znalazł się w Lochach.

Potrącając nielicznych uczniów dostał się najpierw do Pokoju Wspólnego Ślizgonów, a następnie do własnej sypialni.

Tam stanął niepewny dalszego kroku.

Zapalił się na pewien pomysł, ale teraz, gdy ochłonął nie wiedział czy dobrze postępuje.

A jeśli to nie wypali?

Cholera! Nazywam się Draco Malfoy! Mi się zawsze wszystko udaje!

Z takim postanowieniem udał się pod prysznic.

Bal zbliżał się wielkimi krokami.

Za oknami na dobre zima roztoczyła swą białą i puchową kołdrę, otulając nią błonia, drzewa, ławki i cały zamek, stwarzając obraz jak z bajki.

W czasie przerw i w wolnym czasie głównie młodsi uczniowie tłumnie wylewali się na, zewnątrz, aby choć krótki czas spędzić na śniegu bawiąc się i śmiejąc.

Zamarznięte jezioro kusiło taflą idealnie czystą i przejrzystą. Wiele osób skorzystało z tego i popołudniami jeździło na łyżwach.

Ich radosne krzyki słychać było nawet w zamku.

Radosnego nastroju nie psuli nawet nauczyciele, którzy mieli więcej pracy związanej z nadchodzącym balem.

Dzięki zabawom na śniegu, w szkole panował mniejszy ruch i było spokojniej.

Jednak nie dla wszystkich.

Nie wszyscy cieszyli się z takiej bajkowej pogody.

Do balu zostały dwa tygodnie.

Panna Granger odkąd usłyszała absurdalny pomysł dyrektorki chodziła podenerwowana. Jak miała znaleźć kogoś do pary? Przecież w całym zamku nie ma chłopaka, który byłby jej warty!

A może to ja nie jestem nikogo warta? Pomyślała. Nie. Nie możliwe. I ponownie zniknęła za drzwiami biblioteki.

Aż w końcu pewnego dnia, miała miejsce upragniona przez nią sytuacja.

-Cześć Herm. – Do jej stolika przysiadł się Roger. – Co robisz? Numerologia?

-Tak. Koszmar. – Dziewczyna zwietrzyła okazję do znalezienia sobie pary. – Kompletnie nie rozumiem tego stwierdzenia. – Spojrzała w oliwkowe oczy chłopaka. – Numeryczność w jadłospisie? No naprawdę…

-Pokaż. – Chłopka przysunął sobie jej książkę. – Och to proste. Jeśli chcesz, to mogę ci wytłumaczyć.

-Było by miło. – Uśmiechnęła się. – Dziękuję.

Brunet odwzajemnił ten gest.

*****************

Tymczasem w Pokoju Wspólnym Ślizgonów dwie dziewczyny obmyślały plan zdobycia księcia na bal.

-Pans, nie słyszałaś Dyrki? Nie może być ślizgon. – Astoria po raz setny tłumaczyła przyjaciółce takie oczywistości.

-To, z kim ja pójdę? – Pansy zrobiła zawiedzioną minę.

-Przekup kogoś.

-Jak?

-Och, czasem zachowujesz się jak dziecko, naprawdę. – Blondynka teatralnie wywróciła oczami. – Weź jakiegoś krukona i po prostu zapłać mu za bal. Ja idę z Marco. Nie jest to, co prawda Diabeł – zachichotała, – ale może być.

-I ile mu zapalisz?

- Dziesięć galeonów, nie ceni się za bardzo.

-Och. – Dziewczyna wstała. – Idę i ja.

Wychodząc minęła się z młodszą siostrą przyjaciółki.

-Co tam Mopsie, nie masz chłopka? – Zaczepiła ją blondynka.

-Mam. Ale ty z tym swoim utlenionym łbem możesz iść tylko z Wiepszlejem. – I zniknęła zanim sens tych słów dotarł do Daphne.

-Suka! – Warknęła dziewczyna.

-Hermiono – Brunet spojrzał na dziewczynę znad zapisanych zwojów pergaminu.

-Tak?

-Bo tak się zastanawiam, czy masz już kogoś na bal? – Zapytał.

-Och. – Zarumieniła się. – Nie, nie mam.

-A zechciałbyś pójść ze mną? Wiem, może nie jestem…

-Z przyjemnością z tobą pójdę. – Przerwała mu.

Radość rozpierała ją od środka.

Teraz będzie mogła dołączyć do przyjaciółek i cieszyć się nadchodzącym balem razem z innymi osobami!

Bal! Prawie podskakiwała idąc do siebie.

Nie pójdzie sama! Ma chłopaka!

Nic nie zepsuje jej tego dnia!

Życie jest piękne!

-Aż chce mi się śpiewać! – Zawołała głośno.

-Nie radzę. – Zimny głos sprowadził ją na ziemię.

-Malfoy. Cóż za nie miła niespodzianka. – Zmierzyła go wzrokiem.

-Jakoś nie wyglądasz na szczególnie zmartwioną. – Uniósł brwi.

-Nic ani nikt nie popsuje mi dziś humoru. – I nadal nucąc sobie coś pod nosem, minęła go i zaczęła wspinać się schodami na wyższe piętra.

-Zobaczymy – blondyn chwile przyglądał się jej malejącej sylwetce, po czym zawrócił i skierował się do Lochów. – Jeszcze zobaczymy.

Szedł zamyślony i nie zwracał na nikogo uwagi. Zatrzymał się dopiero na samym dole czując jak ktoś zaczął szarpać go za ramię.

-Diabeł? – Mruknął cicho.

-Taa. Co ty taki zamyślony? Krzyczę za tobą już od dobrych dziesięciu minut.

-Nieważne. – Burknął i razem ruszyli do Pokoju Wspólnego.

W środku było niewiele osób.

-Jak widać wszyscy polują na towarzystwo he, he – zaśmiał się. – A ty masz już kogoś? Słyszałem, że niektóre dziewczyny opłacają kolesi z innych domów.

-Mam.

-Oo. Kogo? Nie wiedziałem, że już kogoś zaprosiłeś. – Zdumiał się jego przyjaciel.

-Bo jeszcze nie zaprosiłem.

Blaise zrobił wielkie oczy.

-I czekasz, na co? Wiesz, zawsze ktoś może ci ją sprzątnąć sprzed nosa.

-Jakoś mnie to nie martwi.

-To, z kim „idziesz”? – Zrobił w powietrzu znak cudzysłowia.

-Z …

Donośny huk zagłuszył jego odpowiedź.

Z korytarza, gdzie mieściły się sypialnie dziewczyn zaczął sączyć się nieprzyjemny zapach. A zaraz za nim dało się słyszeć czyjeś wzniesione krzyki.

-Ja ci pokarze! – Głosy powoli się zbliżały. – Ty suko! Wyrwę ci te czarne kudły!

-Dalej! – Ktoś najwyraźniej świetnie się przy tym bawił.

-Ty utleniona zdziro! A masz! – Kolejne krzyki wypełniły pokój powoli zapełniający się uczniami. Zaklęcie oszałamiające pomknęło przez środek pomieszczenia i uderzyło w ścianę. Zaraz za nim mignął kolejny strumień a po nim następny.

-Co jest…? – Zapytał Blaise.

-Walka dziewczyn? – Do towarzystwa dołączył Lord. – Fajnie!

-Puść ją!

-Tak!

-Już ja jej pokarze, że ma się trzymać z dala od moich interesów!

-Puszczaj zapchlony mopsie!

-Ooo przegięłaś!

-Ha! Ha! Ha!

Na środek Pokoju Wspólnego wypadła grupka dziewczyn.

Pansy przyczepiła się Daphne do pleców, a blondynka próbowała ją zrzucić. Astoria chciała jakoś załagodzić całą sytuację uspakajając zarówno swoją młodszą siostrę jak i najlepszą przyjaciółkę. Rita dopingowała walczące dziewczyny, a Alexandra szeptała jej coś do ucha. Anna i Matylda ze znużonymi minami tylko przyglądały się całej tej sytuacji, która była dość komiczna.

Daphne miała podbite oko i ubranie w strzępach, a Pansy oprócz porwanych ciuchów miała też rozwaloną wargę. Wokoło fruwały kawałki materiałów jak i wyrwane włosy. Jak widać dziewczynom nie potrzebne są różdżki, aby wyrównać rachunki.

-DOŚĆ! – Krzyknął Draco, którego przestało bawić to przedstawienie.

Momentalnie wszystkie dziewczyny odwróciły się w jego kierunku i zamarły. Ich małe przedstawienie oglądał prawie cały ich dom. Aż dziw, że nikt nie wezwał Snape’a.

Pierwsza otrząsnęła się Pansy i puściła jasne włosy Daphne. Otrzepała ubranie i powiedziała:

- I tak wygrałam. – I razem z Astorią wyszły na korytarz.

-Tyyy – Zaczęła Daphne.

-Milcz. – Draco spiorunował ją wzrokiem i ona natychmiast się zamknęła i odmaszerowała do swojego pokoju.

- Nie ma, co – zaczął Lord. – Dobre przedstawienie. A właściwie, o co poszło? – Zwrócił się do swojej dziewczyny, jednak odpowiedziała mu Anna.

- O chłopaka. A o co innego te dwie idiotki mogły się pokłócić? – Westchnęła.

-Na bal? – Chciał się upewnić.

-Tak.

-To Dyrka nas załatwiła z tymi parami, nie? – Przytulił się do Rity.

-Nie przejmuj się skarbie, już to załatwiłam.

-Ooo jak? Będziesz udawać, że jesteś z innego domu? Ha. Ha. – Zaśmiał się.

-Nie. Idę z Deanem Tomasem, a ty, z Parvati Patil. Proste. A na balu się zamieniamy.

-Dzięki, że pytasz mnie o zdanie.

-Daj spokój kotek, Alex też tak robi.

-Tak? – Taha wtrącił się w ich małą wymianę zdań. Wszak on nie wiedział nic o żadnej zamianie. Co prawda Alexa wspominała coś, że ma plan, ale nie spodziewał się, że będzie on tak przebiegał. Od kiedy to ślizgońskie dziewczyny przyjaźnią się z tymi gryfońskimi?

-Tak. Ja idę z Kurtem, a ty z Victorią. – Dziewczyna złapała go za rękę.

-Z tą wariatką? Co zmienia wygląd, co chwile?

-Tak z nią. – Matylda także dołączyła do konwersacji. – I nie jest wariatką.

-Daj spokój, mówisz tak, bo przyjaźnisz się z rudą Wesleyówną.

-Okaż trochę wyrozumiałości. Dzięki Rudej nie musimy martwić się o pary. Na balu się zamieniamy i jest okej.

-Macie pomysły. – Blaise pokręcił głową. – Co sądzisz o… – rozejrzał się za Draconem, ale jego nigdzie nie było widać. Najwidoczniej zmyl się, gdy wybuchła ta jakże ciekawa dyskusja. Uśmiechnął się i ruszył do prywatnej sypialni przyjaciela.

Puk – puk!

-Czego pukasz? Właź. – Zza drzwi rozległ się głos młodego Malfoya.

Blaise wszedł do środka.

-To, co mówiłeś? Że, z kim idziesz? Bo nie usłyszałem. – Nalał sobie odrobinę Ognistej i usiadł na fotelu przed kominkiem. Upił łyk w momencie, gdy Draco powiedział:

-Z Granger.

Cały alkohol momentalnie został wypluty i wylądował na dywanie. Chłopak zaczął kaszleć i wytrzeszczać oczy.

-Że, co?!

Hermiona leżała w swoim pokoju zastanawiając się, jaką założy sukienkę.

No i oczywiście skąd takową weźmie?

Zaraz jednak przypomniało jej się, że w sobotę przed balem jest wyjście do Hogsmade, więc będzie mogła zakupić sobie odpowiedni ciuszek.

Może czerwony? Zastanawiała się w myślach. Albo mała czarna? Mam ładne nogi, trochę czaro-opalacza i będą wyglądały jak po urlopie w Tunezji. Uśmiechnęła się. A włosy? Może jakoś fikuśnie je zepnę? Podrapała się po brodzie.

-Och! – Westchnęła. – Życie jest piękne!

Pojedynek Serc: Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty

Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty: To Malfoy!

 **************

Dla Alicee w [Dniu] Urodzin,

Najlepszego!;*

 ************ 

Będąc już na korytarzu swe kroki skierowała do Pokoju Życzeń, na siódmym piętrze. Potrzebowała pomyśleć w samotności. Bez świadków.

Przechodząc pod ścianą w tę i powrotem myślała: „Potrzebne mi miejsce dobre do myślenia. Potrzebne mi miejsce dobre do myślenia. Potrzebne mi miejsce dobre do myślenia”

Poi trzecim powtórzeniu tego zdania w myślach, w ścianie ukazały się drzwi.

Gryfonka pewnie weszła do środka i zamknęła je za sobą.

- Granger? A co ty tu robisz? – Spod okna rozległ się cichy głos.

Dziewczyna podniosła głowę i na jednym z dwóch parapetów ujrzała siedzącą i niewyraźną postać. W półmroku panującym w pokoju nie można było określić, kim jest owa osoba.

Wiadomo było tylko, że to chłopak.

*

Kilka godzin wcześniej.

Młoda Gryfonka szła w kierunku sowiarni celem wysłania listu do rodziców.

W pewnej chwili poczuła silny i intensywny zapach róż. Niepewnie rozglądała się zastanawiając się skąd może dochodzić, zwłaszcza tak daleko od ziemi i szczerze powiedziawszy, od normalnego ogródka uprawnego. Wszak tu, w Hogwarcie nikt nie hodował tak zwykłych i pospolitych kwiatów.

Jej ulubionych kwiatów…

Dziewczyna weszła do kulistego pomieszczenia. Wybrała najbliżej siedzącą sówkę i przywiązała do jej nóżki list. Następnie podeszła do okna i wypuściła ptaka na zewnątrz.

Westchnęła i już miała zamiar się odwrócić, gdy ktoś zakrył jej oczy dłońmi, szepcząc:

- Ciiiii, maleńka.

Ginny tylko się uśmiechnęła w duchu.

Jaki Blaise potrafił być czasem romantyczny. Ale tylko przy większych okazjach.

- Mmmm – mruknęła. – Coś się stało? – Zapytała uwodzicielsko zniżając głos do szeptu.

- Nic. – Chłopak odwrócił ją do siebie i nadal stojąc przy oknie w sowiarni wręczył jej bukiet krwiście czerwonych róż.

- Och! Jakie piękne! – Ginny wzięła kwiaty i powąchała. – I jak ładnie pachnął. Dziękuję skarbie. – Pocałowała go w usta.

Blaise przez chwilę tylko się jej przyglądał, aż w końcu po kilku minutach odważył się zapytać ją o bal.

- Gin, kochanie…– zaczął ostrożnie. Wszak ich związek nadal jej utajniony. I nie wiadomo, czy zechce go ujawnić na tak dużej i ważnej imprezie jak bal bożonarodzeniowy. – Bo jest taka sprawa…

- Tak? – Dziewczyna specjalnie się z nim tak droczyła.

- Bo słyszałaś, co mówiła McGonagall, prawda? – Spróbował z innej strony.

- Słyszałam. – Nadal nie zwracała większej uwagi na niego, tylko uważnie wpatrywała się w kwiaty.

- Wiesz…, bo tak pomyślałem sobie, że … - przerwał na chwilę. – Bo zastanawiałem się, czy…

- Blaise, jeśli chcesz mnie zaprosić na bal to po prostu to powiedz. – Nie wytrzymała tego jak on biedny się męczył usiłując zadać to pytanie.

- Och – wyrwało mu się.

Spojrzał na nią i w końcu otwarcie zapytał:

- Ginny czy uczyniłabyś mi ten zaszczyt i poszła ze mną na tegoroczny Bal Bożonarodzeniowy?

- Z największą przyjemnością. – Uśmiechała się do niego.

*

Pokój Wspólny Gryfonów.

Około godzina po wyjściu Hermiony.

- Zaprosiłeś?

Do towarzystwa wrócił nieco zielony na twarzy Ron.

- Stało się coś? – Harry spojrzał na przyjaciela, który wyglądał jakby właśnie dostał kosza od dziewczyny.

- Zaprosiłem. – Popatrzył po obecnych tu znajomych. – I co ja mam teraz zrobić?

- Ale że: z czym?

Nikt nie wiedział, o co Rudemu chodzi.

- Jaki masz problem? Nie zgodziła się?

- Zgodziła, zgodziła.

- No to już kompletnie cię nie rozumiem. – Harry opadł na oparcie fotela.

- A ja tak. – Victoria popatrzyła na obecnych tu chłopaków i z niedowierzaniem pokręciła głową. – Oj chłopaki, jak wy nic nie rozumiecie!

Jenny zerknęła na nią jakby obawiając się o jej zdrowie psychiczne.

- Jestem dziewczyną, a też nie rozumiem.

Tory spojrzała na swoją bratnią duszę.

- Chodzi o to, że Ron nie wie, w co się ubrać, aby pasował do Luny. No, i musi pamiętać o dodatku do sukienki. Hmmm… jakiś bukiecik na przykład. O! Albo łańcuszek jakiś, kolczyki. Coś takiego, błyszczącego.

- Masakra – mruknął Ron i schował twarz w dłoniach opartych na kolanach.

- Pomożemy ci – zapewniły go gorliwie wszystkie dziewczyny.

I każda zaczęła zastanawiać się, jaką nałoży sukienkę. Jaki krój, fason, materiał…

A dodatki? Buty, biżuteria, torebka…

Makijaż! A upięcie?

Fryzjer! Koniecznie i kosmetyczka!

Stylista?

Wszak to tylko bal…

Ale bal, na którym każda dziewczyna chciałaby wyglądać jak najlepiej, jak najładniej.

Idealnie!

I oczywiście pasując do swojego towarzysza.

*

Kiedy oczy dziewczyny przyzwyczaiły się do nikłej ilości światła wyraźnie dostrzegła refleksy ze świec igrające w blond włosach chłopaka.

- Malfoy? – Ledwo szepnęła, bo nie była do końca pewna czy to jego poznała. Jednak, kto inny w tej szkole miał tak idealnie jasne włosy, że niemal białe? Tylko Malfoy! – Co ty tu robisz?

- Jak widać to samo, co ty. Muszę pomyśleć – i odwrócił wzrok patrząc z powrotem za okno.

- Mam nadzieje, że nie będzie ci przeszkadzała moja obecność? – Zapytała nadal stojąc przy drzwiach.

On nie odpowiedział tylko wzruszył ramionami.

Odczytała to, jako zgodę.

Przeszła przez pokój i usiadła na drugim parapecie.

Zerknęła przelotnie na pokój. W słabym świetle kilku świec dostrzegła mały salonik w neutralnych barwach, fioletu i błękitu.

Oparła się wygodnie o kilka poduszek leżących na parapecie i zamknęła oczy.

Jej myśli zaczęły wolno krążyć, bez konkretnego celu czy tematu.

Westchnęła i oparła głowę o ścianę.

Natomiast Draco, zwrócił swe spojrzenie ku niej.

Miała taki spokojny wyraz twarzy. Wręcz niewinny.

Jej klatka piersiowa powoli unosiła się i opadała, jak podczas snu. W rękach trzymała małą poduszkę koloru wiśniowego.

Chłopak zerknął na salonik.

Dziwne, że akurat tak jego podświadomość wyobrażała sobie miejsce do myślenia…

Znów zerknął na dziewczynę. Wyglądała jak Śpiąca Królewna…

Cholera! – Zaklął w myślach. – Znów porównuję ją do księżniczki. Zaraz mi to wejdzie w nawyk.

Jednak wcale nie uważał tego za coś złego. Przeciwnie. Robiło mu się cieplej za każdym razem, gdy ją widział, gdy o niej myślał i marzył…

Wtem jego oczy zabłysły niebezpiecznym blaskiem. Wpadł, bowiem na iście szatański pomysł.

Tak! – Wszystko w nim krzyczało. – To jest to! Plan nie do obalenia! Musi wypalić, nie ma innej możliwości.

Tak pochłonięty opracowywaniem swojego doskonałego planu, nie zauważył jak list, który niedawno otrzymał wypadł z jego kieszeni i leży u stup okna niezauważony dla kogoś na jego miejscu.

Wstał z zamiarem opuszczenia tego pokoju.

Hermiona zaniepokojona nagłym ruchem w tej błogiej ciszy otworzyła oczy w ostatnim momencie by zauważyć jak skraj szaty Malfoya znika za drzwiami.

Nawet nie powiedział „cześć” – przemknęło jej przez myśl. – Arystokratyczny dupek.

- A czego się spodziewałaś po kimś takim jak on? – Odezwał się GŁOS. – Myślałaś, że rzuci ci się w ramiona wyznając miłość? Na Duszę Diabła, dziecko! To Malfoy! On nawet nie wie, kim TY jesteś!

- I dobrze – mruknęła do siebie i jednocześnie do tego natrętnego GŁOSU i rozprostowała nogi. – I dobrze. Wcale go nie potrzebuje.

Nawet nie zdawała sobie spawy jak bardzo daleko jest od stwierdzenia, że go wcale nie potrzebuje… Jak bardzo.