Pojedynek Serc: Rozdział czterdziesty pierwszy

Rozdział czterdziesty pierwszy: Wielkie wejścia alias wyjścia! 

*

-Malfoy! Tobie nie wolno chodzić!

Chłopak podskakuje  na dźwięk tych słów. Powoli  odwraca się i staje oko w oko z panią  Pomfrey.

Ale, ale! Cóż to za spojrzenie u kobiety! Aż dziw bierze, że nie zionie ogniem!

-Ale…- zaczyna kulawo.

-Żadne ale! Bo cię przywiąże do łóżka! Słowo daje! – zgarnia chłopaka i prowadzi do łóżka ,zanim on zdążył cokolwiek zobaczyć. – Słowo daje! – kręci głową.- Nie trzeba było organizmu wyziębić, to byś nie musiał tu leżeć. I działać mi na nerwy.-dodała jakby po namyśle. -  Też mi coś! Padać na ziemię w deszczu!

-Ale…

-Milcz młodzieńcze pókim dobra!

-Co z nią?– wskazuje głową na łóżko Hermiony Granger, kładąc się do swojego.

Pielęgniarka spojrzała mu w oczy uważnie.

„O nie. Nie będziesz na mnie stosował tych tanich sztuczek!”- pomyślała.

-Wyjdzie z tego. - powiedziała głośno.

-Ale…

-Nic więcej nie musisz TERAZ wiedzieć. – z naciskiem na „TERAZ.”

-Ale…

-Powiedziałam?!

-…- zawiedziony wyraz twarzy.

Smutek.

*

-Chodzą dziwne plotki ...

Zabini spojrzał uważnie na Xaviera. Chłopak wszedł do środka , zamykając za sobą drzwi. Podszedł do kanapy stojącej pomiędzy fotelami i na niej usiadł. Jednocześnie nie spuszczał wzroku z przyjaciela.

-Co przez to rozumiesz?

-No wiesz… - delikatny ruch głową w kierunku dziewczyny.

-Mów.

-Skoro tak…-  krótka pauza na zebranie myśli. – Chodzą dziwne plotki…

-Tak?

-O Smoku.

Blaise  się uśmiechnął.

-O nim zawsze głośno.

Ginny zakryła dłonią usta aby się nie roześmiać.

-Wiem. Ale  to nie to samo co zawsze…

-Mów wreszcie o co się tobie rozchodzi. Nie mam całego dnia.

Widać było, że chłopak nie wie jak TO powiedzieć. Widać jest to dość nietypowa i delikatna sprawa.

-Podobno Smok chciał się zabić, bo ktoś albo coś zabiło Granger. - wypalił w końcu.

Na co mocno czerwona na twarzy Ginny nie wytrzymała i spadła z fotela na ziemię zanosząc się głośnym i niepohamowanym śmiechem.

-No nieeeeeeeee! - zawyła ocierając łzy ogromnej radości.

-No co? - oburzył się chłopak.

-Kto opowiada takie bajki? - zapytał roześmiany Blaise.

-No jak to kto? Wszyscy w szkole! Dlatego przyszedłem do ciebie.

-Jak się dowiem kto za tym stoi, to ta osoba gorzko tego pożałuje.

-Więc to ściema? – odetchnął z wyraźną ulgą.

-Tak…

-Ale …

-Tak, ale to nie zmienia faktu że wylądował w Skrzydle Szpitalnym.

-Dlaczego?

-Też byś tam się znalazł jak by ci się spać zachciało na dworze, i w dodatku w deszczu.

-Żartujesz!

-A wyglądam?

-Szok.

-Nie tylko dla ciebie.

Dziewczyna podniosła się z podłogi, otrzepała spodnie i zerknęła na zegarek.

-Lecę na obiad. Cześć. - pocałowała Blaise’a w policzek, pomachała Lordowi i wyszła. Na korytarzu uważnie się rozejrzała  i opuściła Pokój Wspólny ślizgonów.

-Niewierze. - Lord pokręcił głową. Oparł się o fotel.

-Taaak.

*

-Co z nią?

-Wybudziła się.

-Znakomicie. – uśmiech.

-Wiedziałeś. – bardziej stwierdzenie niż pytanie.

Staruszek kiwa głową.

-Tak jak…?

-Tak.

-Znakomicie. - Staruszek się uśmiecha.

*

- Co  z Mionką?

W wejściu do Pokoju Wspólnego pokazała się głowa Ginny.

-Lepiej.

-Na szczęście. - sapnął Ron. - Strasznie wyglądała.

-Wiem. - usiadła koło brata. - Teraz siedzi u niej Jen.

-Co z Jen? -  ze schodów zbiegła Victoria. Jako że to nieco roztrzepana panienka zahaczyła butem o wykładzinę i wywinęła pięknego koziołka lądując na plecach między fotelami przed kominkiem.

-Oooooo!

Wstała wśród ogólnego aplauzy młodszych kolegów i koleżanek.

-To było piękne! 

-Wymiatasz Tory!

-Respekt siostro!

Mocno czerwona na twarzy dziewczyna przybiła „żółwika” z  Kurtem*.

- Dzięki brat.

Wcisnęła się na fotel koło Rudej.

-Ej! Ciasno!

-Ty to robisz wielkie wejście! – Ron pokręcił głowa z uznaniem, jednocześnie tłumiąc wybuch niepohamowanego śmiechu.

-Daj spokój. - machnęła ręką.

-To co z Jen?

-Nic. Siedzi z Mio…

-A tak. Wiem. Wieczorem ja u niej siedzę. Trzeba ją trochę rozweselić. – klasnęła w dłonie.

-Ej! Nie wierć się! Do najszczuplejszych nie należysz.

-No wiesz co?

-Ron! - z końca pokoju wspólnego  rozległ się  krzyk.

-Co?!

-Kiedy Potter wybiera skład drużyny?!

Rudy spojrzał uważnie na grupkę, chyba piątoklasistów , analizując ich słowa.

-O cholera!– zerwał się z fotela. - Zaraz! Harry mnie zabije! – i wybiegł z pokoju.

Za nim wyszli pospiesznie tamci chłopcy. I kilka dziewczyn.

-No?

Tory zwróciła się go Ginny.

-Co? – zaskoczenie.

-Mów!

-No ale co?

-Co z tobą i Zabinim? – krzyknęła cicho.

-Nie wiem o co ci chodzi.

-No Gin, daj spokój.

-Nie wiem o co ci chodzi. - powtórzyła. Spojrzała na zegarek. –Też lecę. Chce być w drużynie.  To pa!

I już jej nie było.

-No nie -  Tory oparła się wygodniej o oparcie i przymknęła oczy.

-O cholera! Też miałam być w drużynie! - i tak jak uprzednio Ron zerwała się z fotela i pognała na błonia.

W międzyczasie skróciła sobie nieco włosy, aby jej nie przeszkadzały.

Błonia.

Pachnąca zielona trawa a na niej kilkoro nerwowo zachowujących się uczniów.

Z szatni przebrani w barwy Lwa wyszli Harry Potter i Ronald Weasley.

-No więc tak. - zaczął Harry. – Czy każdy z zebranych ma miotłę? Własną albo szkolną?

Rozległ się pomruk mający oznaczać , że mają.

-Znakomicie. Ustawcie się w zależności na jaką pozycje chcecie startować. Ścigający na prawo! Pałkarze na lewo! Szukającym jestem ja, a obrońcą Ron Weasley i to nie podlega żadnym zmianom, zrozumiano?

Kolejne mruczenie oznaczające akceptację.

Po prawej stronie stanęło jakieś dziesięcioro osób , w tym Ginny, a po lewej o kilkoro więcej. Na pałkarza startowała też Victoria, odznaczająca się wściekle różowymi, krótkimi i „zwampirzonymi”** włosami.

-Na pierwszy ogień idą ścigający. Zaczynamy. – krótka przerwa. - Stańcie  w kolejce i po kolei przylatujcie do bramek. Ron - zwrócił się do przyjaciela. - Wiesz co robić.

Rudy kiwnął głową, wsiadł na swoją miotłę i poleciał zająć miejsce przed trzema bramkami.

-Lorens, zaczynasz.

No i zaczęło się…

… i skończyło po czterech godzinach.

- W skład nowej drużyny wchodzą. - zaczął Harry. - Harry Potter na pozycji szukającego, Ronald Weasley na pozycji obrońcy. Franklin Lorens, Albert Horton i Ginewra Weasley na pozycjach trzech ścigających , oraz Kurt Knox i Victoria Sharpe jako pałkarze. Dziękuję wszystkim pozostałym za przybycie i próbę sił i zapraszam na najbliższy mecz, którego termin jak na razie jest nie znany.

Na co kilkoro osób się zaśmiało.

-Dziękuję.

- A teraz na kolacje!

-Ron, na kolacje nieco za wcześnie. - Tory pokręciła głową.

-A więc kierunek: kuchnia. Za mną!

Przyjaciele w doskonałych humorach weszli do zamku. Zgodnie z sugestią Rona skierowali się do kuchni.

-Mniam!

*

Skrzydło szpitalne.

Za parawanem.

Leżałam i wpatrywałam się tępo w biały sufit.

Obudziłam się.

W końcu. Nie wiem ile czasu minęło.

Sekunda. Minuta. Godzina. Dzień. Miesiąc. Rok.

Na prawdę nie wiem.

Tylko leże i słucham…

-Ona się obudziła!

Jak przez mgłę pamiętam co się działo TUTAJ.

Pamiętam ,że ON miał mnie uratować.

Tylko jak…?

Tu mam lukę w pamięci…

-Co …?

-Nie wiadomo.

Słucham jakichś urywków zdań.

Nic dla mnie nie znaczą…

Nie wiem o kim ONI mówią…

I kim jest ten ON?

Wiem , że jest…

Ale kto i gdzie…

Zamykam oczy i próbuje  GO sobie wyobrazić...

Blondyn o stalowym spojrzeniu…

Ideał dla każdej dziewczyny.

Ale ideały nie istnieją…

-Bo jest szlamą!

Kto?

Nie wiem.

To jakieś wspomnienia…

Moje?

Otwieram oczy. Biel.

Przed moimi oczami , niczym film przelatują urywki jakichś sytuacji…

Jakieś twarze. Jacyś ludzie…

Muzyka.

Impreza?

Przecież ja nie imprezuję! Jestem pilną uczennicą!

Jestem?

A kim ja tak naprawdę jestem?

-Hermiona, słyszysz mnie?

Kto tu jest?

Patrzę na dziewczynę w moim wieku.

Chyba.

Jak przez mgłę widzę ją, gdy siedzi przy stoliku z nosem w książce. 

Jenny?

-Jenny…? - zaledwie szept. Na nic więcej mnie nie stać. Jestem taaaaaka zmęczona.

-Och Hermiono! Tak się martwiliśmy!

Martwiliśmy?

Kto jeszcze?

-Co się…?

-Panno Volley, panna Granger powinna odpoczywać. Sądzę że na razie możesz opuścić skrzydło szpitalne. I wrócić powiedzmy…- spojrzała na wielki zegar nad drzwiami. - … tak, za trzy – cztery godziny.

-Oczywiście. - dziewczyna posłusznie wstała z krzesełka, ucałowała Hermionę w policzek, rzuciła krótkie: - Gin będzie wieczorem. - i wyszła.

-Jak się czujesz? - pielęgniarka zwróciła się do mnie miłym głosem.

-Ja…

-Spokojnie. Połknij to. Poczujesz się lepiej. - podała mi jakiś płyn. Ledwo  go przełknęłam, taki był ohydny. Ale od razu gardło przestało mi dokuczać. Już miałam powiedzieć, dziękuję , kiedy moje oczy same się zamknęły.

Odpłynęłam…

-Doskonale. - zdołałam jeszcze usłyszeć zanim szanowny pan Morfeusz porwał mnie całkowicie w swoje objęcia.

*

Pielęgniarka zwróciła się teraz do drugiego pacjenta znajdującego się na Sali.

-Co do pana, panie Malfoy to może pan wieczorem opuścić skrzydło.

Chłopak uśmiechną się cwanie. Czuł się znacznie lepiej.

-Tylko nie waż mi się zaglądać za parawan, jasne?

-T- tak.

Po czym odwróciła się i zniknęła w swoim gabinecie.

Drzwi do Skrzydła Szpitalnego otworzyły się delikatnie i ukazała  się w nich głowa…

**********************************************

•           Kurt ”Brat”  Knox- chłopak niemieckiego pochodzenia. Wołają go ”Brat” bo jest niezwykle koleżeński i łatwo nawiązuje znajomości. Lubi Victorie za jej szalone pomysły. Skok na bungee? Tylko  z nim. 

** zwampirzone włosy.- fryzura w stylu Edwarda ze „Zmierzchu”