Pojedynek Serc: Rozdział trzydziesty dziewiąty

Rozdział trzydziesty dziewiąty: Minuta ciszy…

Mojej Mamie [*]

„Odgłos kroków na mokrej nawierzchni.

-Malfoy? -  Zaledwie szept.

Dotyk czyjejś dłoni.

-Ona… ”

Co ona?

Żyje?

Czy los będzie dla nich łaskawy? Czy Ty będziesz dla nich łaskawy?

Czy pozwolisz by tych dwoje, tak różnych na zewnątrz, a w środku identycznych, połączyć?

Czy razem będą mogli żyć, chciałoby się powiedzieć, że wiecznie… Czy zaznają szczęścia?

Albo ważniejsze pytanie brzmi: czy na to szczęście zasługują? Czy będą wiedzieli, co z nim zrobić? Jak wykorzystać? Czy go nie zmarnują?

Wiesz to?

Ty zwykły śmiertelniku. Czy wiesz TO?

Czy ktokolwiek na tym dziwnym świecie wie to?

Jeśli to wiesz, wstań i mi to powiedz. Powiedz!

Milczysz.

Nie wiesz.

Jesteś nic nieznaczącym pionkiem na ogromnej planszy.

Ty nic nie wiesz.

Chcesz… Chciałabyś, chciałbyś. Ale nie wiesz!

Czemu?

To proste!

Nikt tego nie wie!

Prawie nikt…

ON to wie. Tylko ON.

My, szaraczki, nie wiemy, co przeznaczył nam los, Jego wola.

Jakie przygody na nas czekają.

Kogo poznamy, pokochamy, znienawidzimy.

Ty nic nie wiesz.

„Jest w nas nadzieja, która każe wierzyć

Nam w nieprawdopodobne cuda

Jest w nas wiara, która każe nam iść w

Stronę burzy, bo wiemy, że tam

Znajdziemy spokój

Jest w nas ogromna siła pozwalająca

Budować na zgliszczach

Przeszłości

Jest w nas życie, którym jesteśmy my.

Kiedyś spotkałam mądrość; stara kobieta w

Wyblakłej sukni w kwiaty boso szła po

Śniegu      

Spytałam gdzie idziesz matko nauki, wynalazku i pióra

Odpowiedziała odchodzę tam gdzie wiara

Prawda i sprawiedliwość- w zapomnienie

Nie uwierzyłam. „*

„Odgłos kroków na mokrej nawierzchni.

-Malfoy? -  Zaledwie szept.

Dotyk czyjejś dłoni.

-Ona… ”

Co ona?

Nie przeżyła?

Czy to będzie łatwiejsze? Prostsze? Szybsze?

Dla kogo?

Czy ona zasługuje na śmierć?

Pytam się!

Czy jej droga już się skończyła?

Odpowiedz!

Czemu milczysz?

To przecież Ty kierujesz nami, jak aktor teatru kukiełkowego. Jesteśmy Twoimi zabawkami, lalkami, marionetkami. Sterujesz naszym życiem.

Dajesz i zabierasz. Kiedy chcesz.

Czy już teraz zabierzesz jej duszę do Siebie?

Dlaczego?

Odpowiedz!

Ciągle milczysz…

Dlaczego?!

Ona jest młoda. Wiele przygód na nią czeka.

Chcesz jej to wszystko zabrać?

Dlaczego, pytam?!

Może spotkać wiele ludzi. Polubić, pokochać, znienawidzić.

Dlaczego chcesz jej to wszystko zabrać?

Ze względu na niego?

A co on Ci zrobił?

Jest zły?

Nie chce go usprawiedliwiać, ale to nie jego wina. Naprawdę. Tak był chowany. Od małego.

Czy to jego wina, że urodził się tu a nie gdzieś indziej?

A może to ma być jakaś przestroga? Pokuta za czyjeś grzechy?

A może za jego?

Miał ich kilka. Kilkanaście. Całkiem sporo.

*

„Uzdrawiam, więc ranię.

Kocham, więc karcę.”

*

Czy robisz to z miłości? Ranisz go tym.

Wiem, kiedyś to zrozumie, ale nie dziś, nie jutro. Nie teraz. Kiedyś.

Myślisz: Taka jest kolej rzeczy. Ktoś się rodzi. Ktoś umiera. Równowaga musi być zachowana.

Ale dlaczego akurat na nich?

Mało wycierpieli w swoim życiu? Za MAŁO?

To nie jest sprawiedliwe.

Pomyślisz: Cały świat jest niesprawiedliwy.

Umiera dziecko. Umiera dorosły. Umiera starzec.

Ktoś się rodzi.

RÓWNOWAGA.

Nie! Je nie chcę takiej równowagi!

Ja nie chcę! On nie chce!

On za długo czekał na to żeby poczuć. Za długo.

Jeszcze dobrze nie poznał TEGO uczucia, a Ty już chcesz mu je odebrać?

Nie zgadzam się!

Myślisz: To nie od ciebie zależy.

Mówię: Wiem.

Proszę Cię.

Proszę. Nie zabijaj ich miłości. Jeszcze nie teraz. Nie teraz.

Myślisz: Zastanowię się.

Ja wierzę, że postąpisz słusznie. Że dasz im szansę. Uwierzysz w nich.

Tylko o to proszę. Proszę.

Czas.

Jest na wagę złota.

NIE.

Jest droższy niż złoto.

Nie można go kupić. Nie można go cofnąć. Nie można poprawić.

Ale coś można.

Ktoś zapyta: Co?

Można go nie zmarnować.

„Odgłos kroków na mokrej nawierzchni.

-Malfoy? -  Zaledwie szept.

Dotyk czyjejś dłoni.

-Ona…”

Uwierzę w nich. Tak jak oni wierzą we mnie.

Twoja odpowiedz.

Ale co to oznacza?

Odpowiesz: Czas pokarze.

Ale ja chcę wiedzieć teraz!

Milczenie jest złotem.

***********************************************

 *wiersz Pt: „Jest w nas” autorstwa A. Suchockiej.

„... I dlatego nienawidzę drugiego dnia świąt...”