Pojedynek Serc: Rozdział czterdziesty dziewiąty

_{Rozdział czterdziesty dziewiąty: Gorzko – słodkie rozczarowanie.}

_{dedykacje zostają, ta jak byly ;))} 

_{Dla Sekundy,ktor wtedy jechała na wycieczkę,}

_{I dla Meg za te kocie oczy ;)}

_* 

_{Retrospekcja. Piątek.}

_{-Dumbledore! Jaka niespodzianka! – Krzyknęła zaskoczona kobieta.}

_{- Madame Maxime – osoba w portrecie się ukłoniła. - Przepraszam, że bez zapowiedzi, ale czas mnie nagli.}

_{- Och ni ma sprawi! - Francuska olbrzymka lekceważąco machnęła ręką wielkości pokrywki od pojemnika na śmieci. Dyrektorka ubrana była w atłasowy różowy kostium. Kolorem pasował on do bladoróżowych ścian w jej gabinecie. Na dębowym biurku wielkości samochodu osobowego leżały poukładane dokumenty i ramka ze zdjęciem gajowego Hogwartu. Przed biurkiem stało dębowe krzesło, także ogromne, jeśli patrząc na przeciętnego człowieka, jednak dla kobiety siedzącej naprzeciwko było w sam raz.}

_{-Co cię do mni sprowadza, Damblidore? – Zapytała.}

_{Mężczyzna oderwał wzrok od obrazu przedstawiającego piękne jezioro i mały domek nieopodal, dziwnie przypominające mu teren Hogwartu i spojrzał na kobietę.}

_{-Jak pamiętasz - Zaczął wygodnie się rozsiadając w swoim fotelu. - Wspominałem ci o pewnym… uczniu sprawiającym hmm problemy.}

_{Kobieta kiwnęła głową na znak, że pamięta.}

_{-Ten uczeń powinien stawić się w twojej cudownej szkole już jutro.}

_-Jutro?

_{Staruszek kiwnął głową.}

_{-Ale Damblidore! To jest za mali czasu!}

_{-Droga Madame Maxime. Oboje wiemy, że dla takiej kobiety jak pani czas jest pojęciem względnym. Jest pani niezwykle mądrą i utalentowaną kobietą, która, jestem tego pewny, poradzi sobie z tym zadaniem jak mało, kto. - Powiedział, czym spowodował, że ona się zarumieniła.}

_{-Och Damblidore! Gadasz gupstwo! - Widać jednak, że jej to pochlebiało i spowodowało niemałą przyjemność.}

_{Znikając w jednym miejscu profesor pojawił się w innym…}

_{-Witaj Karkarow.*}

_{- Ach. Dumbledore. – Mężczyzna wstał z fotela i podszedł do obrazu. – To już? Tak szybko?}

_{-Ciszę się, że rozumiesz.}

_{Karkarow oparł się o biurko i złożył ręce na piersi.}

_{- Doprawdy Dumbledore, sam nie wiem czy…}

_{- Już się zgodziłeś Igorze. Nie zapominaj.}

_{-Ja wcale nie…}

_{-Och Igorze, oboje wiemy, że nie należysz do najodważniejszych ludzi na świecie niemniej jednak jestem ci wdzięczny za okazane poświęcenie.}

_{-Dumbledore…- Chciał znowu coś wtrącić, ale i tym razem mu się to nie udało.}

_{- I pamiętaj czyją wdzięczność zdobyłeś, a u kogo mógłbyś stracić, gdybyś mi odmówił. – Uśmiechnął się. - Ale wracając do tematu to twój gość przybędzie jutro. Żywię nadzieje, iż wszystko będzie gotowe.}

_{-Ależ oczywiście.}        

_*

_{Sobota rano.}

_{- Gotowi? - Rzuciła chłodno kobieta. Nastolatkowie spojrzeli po sobie, następnie oboje kiwnęli głowami. „Będzie jazda.” Pomyśleli w tym samym momencie, jednak w dwóch przeciwnych kontekstach. Malfoy, jako zabawy, Granger wręcz przeciwnie, jako coś, co może się dla niej skończyć nie wesoło. - Za mną.}

_{Kobieta ruszyła do wyjścia, otworzyła wrota i cała trojka wyszła na schody skąpane w słabym porannym świetle. Dzień dopiero budził się do życia. Nad Zakazanym Lasem szybowały ptaki, a w jeziorze, pod delikatnie falującą wodą buszowała kałamarnica.}

_{W oddali widać było dwie postacie zmierzające w ich kierunku. Z początku nie można było odgadnąć, co to za ludzie i czy w ogóle są ludźmi. Dokładną identyfikacje uniemożliwiało to, że obie postacie miały na sobie peleryny z naciągniętymi na głowy dużymi kapturami. Osoba z prawej strony była ubrana na biało, a druga na czarno. Wyglądały niemal identycznie.}

_{Obie postacie w tym samym momencie na znak powitania kiwnęły głowami dyrektorce.}  

_Posłańcy.

_{Hermiona cofnęła się o krok do tyłu. Te osoby budziły w niej strach, jakieś przykre wspomnienia, czy nawet lęki. Może nawet nieuzasadnione, ale zawsze to lęki.}

_{Zwłaszcza ta ciemna. Wyglądała jak śmierciożerca, albo dementor.}

_{„O cholera. - Spanikowana dziewczyna rzuciła okiem najpierw na dyrektorkę, potem na Malfoya.- O cholera.”}

_{Draco przyglądał się dziewczynie. Bała się. Panna Ja – Wiem – Wszystko - Najlepiej bała się! Orzechowe oczy rozszerzyły się i w jej spojrzenie wkradł się strach. Rozglądała się na boki, jakby szukając drogi ucieczki. Kąciki ust chłopaka mimowolnie uniosły się ku górze.}

_{„Wspaniale.”}

_{McGonagall odwróciła się tyłem do świeżo przybyłych gości i spojrzała na swoich podopiecznych.}

_{Malfoy trzymał się zaskakująco dobrze, żeby nie powiedzieć, że wspaniale. Natomiast Hermiona wyglądała dużo gorzej. Zbladła i była wystraszona.}

_{Kobietę naszły małe wątpliwości, czy aby na pewno słuszne postąpiła? Może razem z nim, była by bezpieczniejsza? Ale czy na pewno? W końcu są największymi wrogami. Gryfonka i ślizgon. Czy gdyby pojechali razem, mieliby większe szanse? Pomagaliby sobie? Wspierali?}

_„Nie.”

_{Zamyślona, nie zwracała uwagi na otoczenie i dopiero chrząknięcie jednego z posłańców, przywróciło ją do porządku.}

_{- Och! Dobrze już dobrze. - Otrząsnęła się. - Panno Granger, panie Malfoy nie pozostaje mi nic innego jak życzyć wam powodzenia. – Powiedziawszy to skinęła im głową i weszła do zamku. Po kilku sekundach usłyszeli trzask zamykanych drzwi.}

_{Zostali sami.}

_{-Ruszajcie się. – Z pod kaptura jednej z postaci wydobył się cichy głos.}

_{Uczniowie chcąc nie chcąc chwycili za swoje bagaże i ruszyli za nieznajomymi w kierunku bramy, w kierunku nieznanego.}

_{Będąc za nią, zatrzymali się. Obcy wyciągnęli różdżki i odesłali ich bagaże w miejsce ich przeznaczenia.}

_{Następnie osoba w bieli podeszła do Malfoya, a ta w czerni do Granger. W tym samym czasie położyli im dłonie na ramionach i z cichym trzaskiem zniknęli.}

_{Teleportowali się.}

_Hermiona.

_{Poczułam na ramieniu zimną i silną męską dłoń. Przez moje ciało przeszedł dreszcz i to bynajmniej nie z podniecenia. To był strach. Czysty strach.}

_{Chwile później stałam już przed jakaś bramą. Była chyba z brązu, albo tak zardzewiała pod wpływem wielu lat jak też czynników klimatycznych. Mniejsza o to, dlaczego tak wyglądała, była straszna i ponura.}

_{Czarna postać ruszyła do przodu, a ja za nią. Brama głośno skrzypiąc zatrzasnęła się za nami. Weszliśmy na coś w rodzaju błoni. Tyle, że nie było tu świeżo ściętej trawy, jak na przykład w Hogwarcie. Cały plac był wy-kamieniowany, gdzie nie gdzie tylko w miejscu gdzie powinny być trawniki rosły wysokie chwasty, pielęgnowane przez czas i pogodę. Kamienną ścieżką przechodziliśmy właśnie obok niedużego jeziorka. Może to przez pogodę – było pełno chmur i wiał zimny wiatr, – ale wydawało mi się, że to jezioro jest całe zamulone i brudne. Takie pierwsze skojarzenie. Aż ciarki chodzą po plecach. Brr!}

_{Dalej za nim biegła ściana lasu. Patrząc po drzewach śmiało mogę stwierdzić, że był bardzo stary. Na pewno skrywał wiele tajemnic i zagadek. A także zwierząt, którym nie koniecznie chcę zostać przedstawiona.}

_{Powoli zbliżaliśmy się do zamku. Mimowolnie zwolniłam widząc przed sobą budynek iście jak z horroru!}

_{Na tle ciemnego nieba sterczały wysokie wieże. Wokoło nich, niczym rządne krwi nietoperze, latały jakieś ptaki.}

_{Zamek wielkością przypominał Hogwart, tylko nieco mniejszy. Lecz nie było w nim ani grama ciepła i uroku. Był tylko strach, smutek, groza i coś, co kazało mi stamtąd jak najszybciej uciekać.}

_{W końcu zatrzymaliśmy się przed wrotami. Weszliśmy na schody.}

_{Masywne drzwi - także skrzypiąc - powoli się otworzyły. W przejściu stał sam…}

_{- Witam w Instytucie Durmstrang, panno Granger.- Igor Karkarow uśmiechnął się do mnie, a mi zebrało się na wymioty.}

_{Malfoy, gdzie jesteś? Przemknęło mi przez myśl. Potrzebuje pomocy. Za słaba jestem w te klocki!}

_*

_Draco.

_{Poczułem na ramieniu ciepłą i delikatną kobiecą dłoń. W następnej sekundzie stałem przed złotą bramą, która powoli się otwierała. Kobieta w bieli śmiało ruszyła naprzód, a ja za nią rozglądając się na boki z ciekawością.}

_{Szliśmy kamienną ścieżką między równo przystrzyżonymi trawnikami, na których rosła masa kolorowych i intensywnie pachnących kwiatów. Ich zapach drażnił mój nos i powodował to, że chciało mi się kichać.}

_{Mijaliśmy właśnie duże jezioro, co prawda nie tak okazałe jak te w Hogwarcie, jednak równie urzekające swym pięknem i nieskazitelnie czystą taflą. W porannym słońcu lśniło delikatnie.}

_{Dookoła poustawiane były ławeczki, a nawet po drugiej stronie był pomost, na którym jakiś mężczyzna łowił ryby. Ciekawe jak biorą? Musze to sprawdzić, postanowiłem.}

_{Z każdym krokiem robiło mi się niedobrze. Za dużo tu kolorów, niedługo stracę wzrok.  Skrzywiłem się, węchu już nie mam.}

_{W końcu moim oczom ukazał się sam zamek.}

_{Był większy niż Hogwart, jakby musiał pomieścić nie tyle zwykłych czarodziei, ale też i cale ich dobytki. Uśmiechnąłem się do siebie.}

_{Na tle błękitnego nieba połyskiwał jakby zrobiony był z kryształu. Niesamowity widok!}

_{Weszliśmy na schody w momencie, kiedy wrota zaczęły się otwierać.}

_{Otworzyłem szeroko oczy ujrzawszy…}

_{- Witam w Akademii Beauxbatons, panie Malfoy. - Madame Maxime w całej swej okazałości.} 

_{Granger, ratuj. Przemknęło mi przez myśl. Miałem nieodparte wrażenie, że kobieta stojąca przede mną mnie nie lubi.}

 _{***************************************************}

_{*Igor Karkarow – żyje, ma się dobrze, jednak nadal obawia się powrotu Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, a właściwie Jego Potomka. Nadal jest dyrektorem Durmstrangu, Instytutu znajdującego się w Bułgarii.}

Wygląd szkół wymyśliłam, bo nie pamiętam jak były one opisane w Czarze Ognia.

Zdania wypowiadane przez Madame Maxime są pisane z błędem, bo też ona nie mówi

Poprawnie.;p